Wanneer ik kijk naar dat wat er werkelijk toe doet zak ik diep weg naar mijn essentie
Voorbij alle oordelen en meningen het blijken dwalingen,
Angst komt op, wat gebeurt er?
Ik beweeg voorbij alle overlevingsstrategieën, het waren slechts dwalingen.
Ik ga voorbij boosheid en walging opnieuw een dwaling.

Ik zak dieper dan verdriet,
en vind daar ineens een vrije val
ik beland in een schoonheid en helderheid van de liefde.

Ik wil daar blijven, voel me bedwelmd.
Ik zie de mensen en de wereld door mijn liefdesbril
en vergeet dat ik op weg was.
En dan, blijkt ook dit een dwaling en val ik door in een donkerte

Lang val ik door het donker
Angst komt weer op
Tot ik me besef dat als al het voorgaande een dwaling was,
zou dit dan echt zijn?

En op dat moment wordt het licht.
Hier is helderheid, en zo veel Liefde
De wereld lijkt veranderd en tegelijkertijd is alles toch ook nog hetzelfde
De dwalingen blijken een kompas
Ze vertellen mij over de wereld en over de weg
En waar brengt het mij naartoe?

Ik ervaar een zindering door mijn lijf
Vol nieuwsgierigheid en speelsheid,
klaar voor een nieuwe dag

~Marieke 

Waarom moet een nieuw verhaal heel vaak verteld worden? Omdat wanneer we dit nieuwe verhaal veel gaan vertellen, maken we het mogelijk om nieuwe dingen te ervaren en waar te nemen. Denk aan de schepen die voor het eerst aankwamen in Amerika, waarbij de inheemse bevolking geen idee had wat ze aan zagen komen. Er zijn zelfs verhalen dat het zo onbekend was dat ze ze niet zagen en dachten dat het drijvende eilanden waren, of vreemde beesten.

Voor ons gaat het nog een stapje verder, wanneer ik een nieuw verhaal over sterven ga vertellen wil ik het over een nieuw perspectief hebben, in dit geval de Ziel. Een aspect van wie wij zijn die we niet kunnen zien, nog kunnen ervaren wanneer we niet weten hoe. Wanneer we iets niet zien of ervaren is het logisch dat het afgedaan wordt als niet bestaand.

Om een nieuw verhaal over sterven te kunnen maken moeten we weten waar we vandaan komen en waar we nu staan. Waar kom ik vandaan?

Stel dat het leven meer is dan wat wij zien en horen op dit moment. Meer dan wat we voelen of intuïtief op afstemmen. En nog zoveel meer. Maar de tools die wij als mens hebben gekregen (denk aan de zintuigen en het hart en de hersenen oa) zijn er niet op afgestemd om alles te kunnen ervaren in een keer, het zou kortsluiting in ons systeem brengen.

Toch kunnen we onszelf erin oefenen meer en meer te openen voor het leven en de dingen die we nu nog niet ervaren maar soms al wel een idee van hebben, of een nieuwsgierigheid. Angst kan ons daarbij helpen. Alleen moeten we dan anders naar angst leren kijken. Angst is als een kompas, te veel en je systeem sluit zich (overleven), te weinig en je raakt verslapt/ verveeld, en ook dat brengt dwalingen met zich mee (denk aan afleiding zoeken in bijvoorbeeld verslavende middelen).

De dood is altijd dichtbij,

Mensen die sterven,

mensen die bijna sterven

maar nog zo vol in gevecht zijn met het leven zelf.

En mensen die vertrokken

en soms ineens zo voelbaar kunnen zijn.

Ik besef me dat het de liefde is die ineens zo voelbaar wordt

Een volte vult mijn hart en alles wordt stil

Toch is het niet de ander die dichterbij komt besef ik me,

omdat zij opgaan in werelden die vergelijkbaar zijn met de zee 

waar ik dan nog een druppel ben in vorm

Ik ben het die door mijn aandacht ruimte maak voor de mogelijkheid van de verbinding

Social media geeft mij een herinnering,

Oma, een jaar geleden liet ze het leven ineens los

Al langer vertelde ze dat ze wel klaar was hier,

Echter uit liefde en betrokkenheid met haar kinderen en kleinkinderen vond ze dat ze moest blijven

Ik moest altijd een beetje lachen,

lieve oma, met ons komt het wel goed hoor

Ik denk aan ons laatste samen zijn

Zij in bed, al best ver weg,

we haalden samen nog herinneringen op

Nu ik er aan denk vervult het me helemaal

Ik voel haar niet heel dichtbij meer

Maar de herinnering vervult me nog even veel

En de liefde is wel zo voelbaar, nog iedere keer als ik er contact mee maak

Er moet me toch nog even wat van het hart wat het thuis sterven betreft. Waar de zorgverzekering dus nu mee ophoud is om intensieve thuiszorg in te zetten als mensen thuis willen sterven. Dat kan een probleem opleveren als mensen bijvoorbeeld aan een beademingsapparaat liggen of andere hoog technische ondersteuning gebruiken.

Echter, wanneer mensen dat niet hebben is thuis sterven nog altijd een optie, en wel door de liefdevolle aandacht van familie, vrienden en buren.

Er wordt gezegd dat rouw liefde is waarbij het object van de liefde mist, namelijk die ander, dat is de pijn, en de nectar van de liefde maakt het zoet.

Maar naast de liefde die zijn weg niet meer weet te vinden verlies je nog iets anders. Je verliest dat stukje van jezelf, die jij je voelde in het bijzijn van die ander. de band die ontstaat is de unieke verbinding tussen jou en die ander. Het is die ander die jou uitnodigt jijzelf te zijn in verbinding met de ander. Dit maakt je relatie uniek, en dit maakt dat je dus bij verlies niet alleen die ander mist, maar ook dat stukje van jezelf met alle herinneringen, emoties en gewoonten die je samen opgebouwd hebt. En dit laat een leegte achter die op geen manier gevuld kan worden, en dit is vaak ook een leegte die je niet op wilt vullen, omdat het juist die leegte is die je terugbrengt bij die ander, bij die herinneringen, het is die leegte die je terugbrengt bij liefde die zo uniek was voor jullie twee

~Marieke

Het wordt zo helder dat de helers van de aarde wij allen zijn. Er zijn geen specifieke helers, die meer kunnen dan een ieder van ons. Wij zijn die helers, maar zij die we zo zien, hebben het geaccepteerd en omarmd. Zij dragen het uit, en ondernemen actie om te helen, zichzelf, de mensen om hun heen, de aarde als geheel en op vele verschillende lagen.

Toen ik gisteren door een dierbare vriendin ondersteund werd in een stukje heling werd dit zo helder voor mij. Als ik mijzelf niet heel, kan ik anderen niet ondersteunen en de wereld als geheel. En ik heb de verantwoordelijkheid voor mijn eigen heling want als ik dat niet doe zijn het ook anderen die daaronder lijden. Ik snauw mijn kinderen af, zoek mijn lief niet meer op, bezoek mijn vrienden niet meer...

Helen mocht plaats vinden op verschillende lagen, en dat was daarmee ook het besef, we zoeken en vinden heling op zoveel lagen, die van het lichaam, die van de emoties, die van onze gedachten en al die lagen beïnvloeden elkaar dan weer, in positive zin als ook in negatieve zin.

Ongeneeslijk, niet uitbehandeld

Dit is een campagne van PZNL, een mooie campagne want de woorden 'u bent uitbehandeld' wordt nog te vaak gebruikt en zij de ze horen weten vaak niet hoe dan verder. Palliatieve zorg is de zorg die de mogelijkheid biedt een zo comfortabel mogelijke laatste levensfase te hebben. En palliatieve zorg is een verlengde van de curatieve zorg (de zorg die erop gericht is een ziekte of symptoom te bestrijden). Dus wanneer een ziekte niet meer kan genezen, ben je niet uitbehandeld, maar gaat de behandeling zich slechts op iets anders richten, nl comfort.

Hoe dat eruit ziet is afhankelijk van de wensen van jou zelf, de gevolgen van een ziekte en de symptomen en de zorg die je om je heen hebt. Niet iedere zorgverlener is geschoold op gebied van palliatieve zorg. Dat zal in de komende jaren gelukkig steeds meer gaan gebeuren, maar voor nu is het goed dat je gewoon vraagt om een zorgverlener die geschoold is op gebied van palliatieve zorg. En wat kunnen zij voor je betekenen? Zij kijken mee hoe het met je gaat op gebied van pijn en misselijkheid en andere symptomen. Ze kijken of de medicatie en behandeling die je ondergaat nog werkelijk iets bijdragen aan comfort. Samen weeg je af wat er nodig is in het moment zodat jij de dingen nog kan doen die je wenst. Welke zorg heb je nodig en welke ook niet.

Ik werk niet zo goed in systemen, ze bepalen, knellen, en uiteindelijk verwurgen ze mijn authenticiteit. Althans, zo heb ik dat veelal bewust en onbewust ervaren. Het onderwijs als systeem, Nederland als systeem, de zorg als systeem, mijn werk in het systeem, sociale zekerheid als systeem....

Ik was al iets ouder dan gemiddeld toen ik voor het eerst echt naar school moest in Nederland, een jaar of 8 denk ik. Daarvoor was het mijn moeder die les gaf in een warm Afrikaans land. Er was dus wel een school die moest, maar ik wist al dat het ook anders kon. En ik zei het al, we woonde in een Afrikaans warm land, en daarna in Nederland, ik wist al dat Nederland niet de enige plek en manier was, ook daarvan wist ik dat het anders kon.

"Moge jij rusten in de warme omhelzing van het bestaan"

Dit is een verbastring van de omhelzing van God. God heeft echter zoveel inkleuring gekregen dat God niet langer alles omvattend lijkt te zijn. Het bestaan daarentegen, is altijd alles omvattend. Als iemand die we liefhebben sterft, lijkt het of we degene moeten missen, alsof degene weggaat, ons achterlaat. En niets is minder waar, al is het wel een kwestie van perspectief, en een voor de meeste mensen een radicaal perspectief.

Ik moest er aan denken bij de woorden 'rust zacht, in de armen van God'. Ik wil een zachte dood, dat was haar wens, en ik kon haar alleen maar geruststellen, na alle pijn en leed van jouw lichaam, zal de dood voor jou zo zacht zijn. Zo liefdevol als we in het leven niet durven geloven, en zo licht dat het ons in het aardse leven zal verblinden. En ze glimlachte, ik hoop het maar. En nu kan mijn aardse ik alleen maar hopen dat ik gelijk had, ook mijn systeem wil dat idee nog wel eens flink onderuit halen met beperkende ideeën.

Afgelopen dagen is er een stilte in mij gekomen, een rust, en besef ik me dat wij allen rusten in de warme omhelzing van het bestaan, als we het zo willen en kunnen zien. Ik kan een behoorlijke zwartkijker zijn en zien wat beter kan, zien waar de het nog niet genoeg is, dat ik eerst nog iets moet doen voordat...

De kans dat je in aanraking komt met agressie is in de zorg hoger dan in welk ander beroep dan ook. Dat is toch eigenlijk bizar, mensen komen voor zorg, ze krijgen zorg en toch is er agressie. Hoe komt dat denken jullie was de eerste vraag. Psychische problemen, middelengebruik, beperkt worden, onmacht ervaren, autonomie en regie die afgenomen worden..... en vele redenen meer en combinaties van genoemde oorzaken.

Vandaag oefenden we wat te doen als mensen je grenzen over gaan en te dichtbij komen, je intimideren, of manipuleren, en wat te doen als je vast gegrepen wordt, als iemand je haar grijpt, of zelfs je wil wurgen.

En wat nou, als ze verward zijn, onder invloed van middelen en ze moeten iets of mogen iets niet... dan moet je soms fysiek ingrijpen. Ik ben niet meer zo bang als de eerste keer zo'n 12 jaar geleden, maar mijn systeem gaat aan bij agressie, en als die trainer zijn stem verheft of op mij afloopt voel ik mijn systeem zich aanspannen, man wat is dat spannend.

Of als ik dan een grote vent moet fixeren samen met 2 collega's en hem vraag zich te verzetten besef ik me hoe kwetsbaar we zijn, hij was zo los. Gelukkig kunnen we nog 2 dagen oefenen, man wat wil ik graag niet gaan, en wat is het goed om wel getraind te zijn als ik toch geregeld lees en hoor hoe het ook verkeerd af kan lopen in de zorg.

~Marieke

Ik lees zoveel 'boze' of verongelijkte berichten over de zorg al een tijdje. Die raken mij altijd aangezien ik mezelf nog altijd zie als zorgverlener. En toch zie ik ook hoe ik me wegdraai van zorgverlener zijn. Ik zwak het af, en kreeg inmiddels de geniale kans omdat ik nu niet langer als verpleegkundige werk maar agogisch begeleider. 

En waarom wil ik mij wegdraaien. En waarom raken de boze berichtten over de zorg mij zo. Ik besef me dat we een beeld hebben van de zorg die mogelijkerwijs niet meer klopt. En tegelijkertijd besef ik me dat ik niet langer onderdeel wil zijn van dat zorgsysteem. 

Ga je mee wandelen, vraag ik hem. Nee, nee....zegt hij, Ik ben een eend... nee nee

Ik kijk verbaasd om, een eend? Vraag ik hem

Jaja, die zag je niet aankomen hé, grinnikt hij

Maar ik ben serieus ik ben een eend, zeg maar niks verder

Afspraken zijn afspraken, je kent het wel, woon je in de buurt?

Ga je nu weer weg? Ik ben een eend hé?

Je gaat niet mee wandelen of wel? vraag ik ter verduidelijking

Nee

Jan woont al 10 jaar binnen een psychiatrische instelling. Dat was nooit de bedoeling geweest, maar zo is het wel gegaan.

Toen de wereld ineens bedreigend werd, en zijn gedachten niet meer samenhangend waren, lukte het hem niet meer om voor zichzelf te zorgen.

Mensen maakten zich zorgen en kwamen kijken hoe het ging. Ze kwamen met velen en kwamen bedreigend over, hij wilde ze weg hebben kosten wat kosten en toen ze niet weg gingen...... Ze belden de politie. Hij weet niet meer wat er gebeurde, het leek een droom en een zwart gat tegelijkertijd.

En nu zijn we tien jaar later, ik leer Jan kennen als een man die zo graag de wereld weer in wil, en het lukt hem gewoon niet. De wereld is soms zo ongrijpbaar, zo beangstigend. Hij doet zijn best er wat van te maken, hij schrijft veel, en hij praat, hij verteld en verteld. En dan ziet hij de twijfel, ook bij mij. Het frustreert hem, waarom begrijpen ze me niet, zeg ik het dan niet goed?

En ik? Ik wil hem zo graag begrijpen, maar de woorden en de verhalen die hij heeft, zijn voor mij onbegrijpelijk. Ik zie de wanhopige blik in zijn ogen.

Een thema die ineens voor mij staat in veel facetten. Eigenlijk ook niet zo gek aan het einde van het jaar. De kou en het donker van de winter nodigt ons uit naar binnen te keren, op ons zelf terug te vallen en te bezinnen op het afgelopen jaar. Soms is dit een onbewust proces omdat het nou eenmaal bij de cyclus van het leven hoort, soms gaan we er voor weg, het leven eindigt pas bij de dood hoor ik wel eens en dat is vroeg genoeg.

Wat als je systeem je hele leven al denkt dat er iets te behalen is, een beloofd land, een vervulling, iets wat nu nog niet is. Echter moet je daar dan wel wat voor doen, en wat je ervoor moet doen is onduidelijk.

Ik ging op pad met deze missie, ik wilde weten wat het was als eerste, onvoorwaardelijk liefde dat was waar ik op hoopte.

En in de zoektocht was in het leven zelf, in de boeken, in mijn relaties, in films, in muziek

Ze zongen erover, ze schreven erover, en er waren mensen die dat op zo'n manier deden dat ik het idee had dat zij wisten waar ze het over hadden, uit ervaring.

Ik werd ermee wakker vannacht en kon de slaap niet meer vatten. Er opende een deur naar het waarom van schrijven. Ik zag hoe we onze woorden gebruiken om dingen te duiden, om ons te verbinden en om te creëren. En ik zag hoe woorden breken, oorlogen veroorzaken, eenzaamheid creëren en onszelf en anderen gevangen houden.

Ik zag ook hoe woorden soms zo snel en reactief ingezet worden, ten goede van ons gelijk, hoe woorden de functie van wapens kunnen krijgen wanneer we ze in die reactiviteit afvuren.

Allerzielen,

Domme Koe

Vier verschillende afdelingen en twee verschillende zorginstellingen deze week. De Verpleeghuiszorg somatiek, psychogeriatrie en de GGZ. Hoe dan? Hoe doe jij dit werk steeds op verschillende afdelingen vroeg een dochter van een oudere dame toen ik haar medicatie kwam brengen. Je kent niks en niemand en weet nergens de weg.....

'Ik werk met de grootst innerlijke glimlach die ik heb en breng een deel van die energie naar de mensen en de afdeling, de rest gebruik ik voor mezelf om me te voeden om zo de hele dag alles te moeten zoeken, alles moeten vragen en de bereidheid te ervaren steeds weer fouten te maken.' zo vertelde ik haar, en mezelf.

Een vraag die ik steeds vaker krijg als ik kritisch schrijf over de zorg. Ergens is dat een verkijk die ik soms niet kan over zien, en dat is omdat ik dan veel gewerkt heb en meer in het systeem terecht gekomen ben. Van daaruit is het lastig om over de beperkingen die we ervaren binnen dat systeem heen te kijken. Als ik echter weer een paar dagen vrij ben, en mij bezig houd met het werk wat ik werkelijk wil gaan doen vorm te geven zie ik meer helder hoe ik de zorg zie.
Ergens zijn we afgedreven van de natuurlijke zorg die we voor elkaar hebben en ook voelen. We hebben een wereld gecreëerd waarin alles een rol krijgt. Zelf die natuurlijk zorgzaamheid voor elkaar heet tegenwoordig mantelzorg, vrijwilligerswerk en professionele zorg.

Het is al laat als ik door de gang loop. Een van de oudere fitte dames zoals ze zichzelf noemt suft wat in haar stoel en ik besluit te kijken of ze niet al naar bed zou willen. Zachtjes kom ik dichterbij en raak haar aan bij de schouder om haar wakker te maken. BOEEEH roept ze heel hard en ik schrik me rot en ze giert t uit van het lachen. En daarna gieren we het samen uit van het lachen. Bedankt voor de adrenaline, laat ik haar weten, werkt beter dan koffie.

Er zijn zoveel ideeën over wat er gebeurt als we sterven. Hemel en hel, lichten, engelen, lichtwezens. Voor iedereen die het niet bewust meegemaakt heeft is het erg lastig zich te verhouden tot de dood. Voor mij was dat in ieder geval niet te doen voor lange tijd. Eindigheid van het zichtbare en tastbare. Eindigheid van mijn lichaam mijn gedachten en alles wat mij en mijn wereld gevormd heeft. Op alle manieren is er gezocht naar betekenisgeving in de wereld en gelukkig niet alleen door mij. Vanuit religie, vanuit filosofie, en vanuit de wetenschap. Mensen gingen dood en kwamen terug, en voor een klein stukje van het stervensproces konden ze vertellen wat er gebeurd was.

Vanavond ontmoette ik een meneer en mevrouw op de afdeling, duidelijk niet uit het noorden. Een Amsterdams accent is snel herkend. Bijna 90 en al samen sinds hun 16de. En nu, samen in een verpleeghuis. Als je dan oud moet worden met mankementen, tsjaa, dan misschien maar samen in zo'n huis. Ik hoor ze de hele middag kibbelen en grinnik geregeld om de niet te begrijpen flarden van hun gesprekken.

Ik heb het me nooit afgevraagd, hoe het zou zijn om samen met je geliefde dement te worden. Het allebei niet goed meer te weten. Mevrouw kan erg jaloers zijn en stuurt me dus ook snel de kamer uit wanneer ze naar bed gaan en ik mijn hulp aanbiedt. Ik grinnik weer en laat ze lekker begaan, wij helpen elkaar wel jonge dame hoor ik haar zeggen, en hij geeft haar gelijk, dat doet hij altijd laat hij me weten.

Vanmiddag stapte ik terug in de tijd. Een oud en verrookt verpleeghuis. De ochtenddienst laat me weten dat ik de afdeling alleen draai, en vanaf 21.00 verantwoordelijkheid heb over de drie afdeling. Zijn er andere vaste collega's vraag ik. Nee, vanavond zijn jullie met 3 uitzendkrachten en hij wil vertrekken na een korte overdracht. Wacht even, we zijn met 3 uitzendkrachten? Kunnen wij in jullie systeem? In de dossiers? Medicatie overzichten? Alarmeringssysteem?

Ik krijg 3 telefoons in mijn handen gedrukt, als er brand is belt de brandweer vanzelf en laat je de boel maar affikken. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren... Na even aandringen krijg ik toch een rondleiding en iets meer uitleg. Als hij weg is ga ik kennis maken met mijn collega boven, maar goed ook, we blijken elkaar die avond nog vaak nodig te hebben.

Bijvoorbeeld als mijn medicatie app een wachtwoord nodig heeft die ik niet gekregen heb, dat betekent dat ik niet in het systeem kan en geen ik idee heb wat de mensen moeten krijgen. Op een creatieve manier kan ik na wat gokken samen toch in het systeem. Medicatie die dubbel afgetekend moet worden voor de veiligheid gaat via een foto die ik opstuur, geen idee naar wie.

In de moderne tijd is sterven voornamelijk een medisch proces geworden. Veel mensen sterven in een instelling die niet hun eerste keuze was, denk dan aan een ziekenhuis of een verpleeghuis. Hierdoor zijn er ook beperkingen op hoe iemand wil sterven en wie ze daarbij willen hebben en wie niet. 

Terwijl sterven eigenlijk in den beginne een sociaal proces is,  en we elkaar kunnen ondersteunen in dat proces. We zijn in de afgelopen decennia gaan geloven dat we overal professionals voor nodig hebben. Waar voorheen acute ziekte of letsel de reden was van het de dood zijn dat nu vaak de chronische ziekten. 

Ik heb altijd gedacht dat wanneer ik een beweging in gang wil zetten in de zorg, het naast de zorg zal moeten omdat het systeem te vast zit. Toch hoopte ik ook diep van binnen dat het in het systeem zou veranderen en dat ik dan in kon haken ofzo.

Het wordt mij helder hoe ik altijd mijn aandacht bij de ander had (collega's, leidinggevenden ed). Dat is mijn persoonlijke grootste uitdaging, om bij mijzelf te blijven, mijn eigen ideeën en me niet te laten verleiden mee te gaan met de ander ten goede van de relatie, dat is de zachte heelmeester gebleken. Daarnaast genereert het meegaan ook veel onvrede, onmacht en woede in mijn systeem waardoor ik alleen maar kon vechten tegen het systeem, of ik vertrok. Nieuwe baan en door...

Ik ging op vakantie en nam mee...

Als eerste dus altijd mezelf... En daarmee m'n hele hebben en onhebben.

Daar is dan ook de vakantie voor zoals ik het had bedacht. Bijkomen, ontstressen, en daarmee de ruimte hervinden om weer te creëren, om een nieuw jaar in te gaan van het bouwen aan de nieuwe wereld...

Dat voelde meteen ook wel wat dubbel. Waarom moet ik eigenlijk in 3 weken ontstressen wat ik in een jaar opbouw? En hoe kon ik denken dat 3 weken in een tent dan ging werken.... Onze gewoonten zijn gekke dingen, vakantie vieren om te ontstressen is daar wat mij betreft daar een van.

Gelukkig nam ik ook een prachtig boek mee met de titel: 'een betere wereld waarvan we in ons hart weten dat die mogelijk is' en een zo mogelijk nog mooier voorleesboek voor de kids (en mezelf nog meer zo kwam ik achter) 'the never ending story'.

En die betere wereld gaat over een nieuwe wereld, die van verbondenheid, en de insteek is werkelijk includerend, alles. Je zult alle pijn moeten toelaten om te weten wat je werkelijk van belang acht. Dus dieren hebben pijn en lijden in grote mate op de manier waarop wij onze vleesindustrie organiseren, laat dat eens werkelijk binnen komen, en er zijn vele voorbeelden te bedenken momenteel. Ook Bastiaan, de hoofdrolspeler in the never ending story moet hier ervaringsgewijs achter komen. Waarom bestaat pijn en dood, waarom is er lijden en wat gaat er mis als we iedereen alles willen geven om ze blij te maken....

Dag lieve oma, Daar lig je dan in dat grote bed, helemaal in elkaar gerold, terug in de foetushouding. Ach Mariek, zegt ze als ik binnen kom. Hoe moet dat nou, dan heb je straks geen omaatje meer. Ik val meteen stil ik pak haar zachte handen en ze kust me en ik haar. Dat is zo oma, nou heb ik straks geen oma meer. En ik blijf zo een tijdje met haar handen in mijn handen zitten. Ik had wel een mooi leven zegt ze, en zoveel mooie dingen en lieve mensen. En er was ook wel een eens rottigheid toch? Vraag ik haar, en ze lacht ach ja, dat was er ook maar daar heb ik nu geen last meer van en ik schiet in de lach. Dankzij mijn Amsterdamse humor, zegt ze dan, dat help altijd. Ze ziet er gelukzalig uit als ze het zegt. Oma was dementerend de laatste jaren, en zo helder is ze nu. Af en toe praten we even, en dan valt ze weer in slaap. Ik ben zo moe zegt ze dan, en streel haar dan. Ik zie het oma, slaap maar lekker, ik blijf een poosje bij je zitten. Flarden van herinneringen komen voorbij, logeren bij oma, 's ochtens met zijn allen bij oma in bed en opa ging ontbijt maken, vakanties in de stacaravan...

Wat nou als we allemaal zeker zouden weten dat de dood niet het einde is van het leven. Dat we enkel een andere frequentie aannemen, die te hoog is voor dit fysieke lichaam. Net als een dat we een duikpak nodig hebben onderwater maar niet boven water, daar trekken we het pak uit. Zo trekken we ook ons lichaam uit, wanneer we naar een volgende dimensie reizen.

We laten het lichaam hier op aarde en reizen door. Wanneer we weten dat wij doorreizen naar een volgend bestaan, die we overigens hier ook kunnen ervaren, maar vaak niet doen omdat we in beslag worden genomen door onze zintuigelijke waarnemingen en ervaringen.

En dat niet alleen jij bestaat voorbij dit aardse leven, dat geld voor iedereen, al onze geliefden. Het is alsof de bron of God in 7 miljard stukken uiteen spatte, en zichzelf steeds weer tegen komt als die delen.

En wat nou als je dit niet kunt weten met je gedachten, maar dat er iets anders is dat simpelweg weet, zelfs zonder woorden...durf je daar dan op te vertrouwen?

En nu je dit weet, verandert er dan iets in hoe je naar het leven hier op aarde kijkt, naar wat je hier komt doen?

~Marieke~

Van de week wilde ik maandverband kopen, ik houd van katoen hierbij en betaal dan maar iets meer. Het waren kleine bedrijfjes die dit op de markt brachten en in het begin moest ik wennen aan het idee dat ik het dubbele moest betalen, aan de andere kant was ik daarmee liever voor mijn lijf, liever voor deze mensen die met passie een mooi idee op de markt brachten en ik was ook liever voor de wereld door minder plastic de wereld in te brengen en het werd zover ik kon zien niet door kinderen in andere landen geproduceerd.

Een lief bijzonder mens heeft de aarde verlaten. Een mens die afhankelijk geworden was van de hulp en ondersteuning die wij als zorgverleners haar boden. Daarmee heeft ze haar vertrek uit kunnen stellen en was ze in staat om zo lang mogelijk te genieten van haar geliefden en haar geliefden van haar. Zelf was ik nog nooit zo lang en zo intens bij iemand die ik cliënt noem, maar waarmee ik natuurlijk gewoon een menselijke relatie had opgebouwd. 

Wat een leegte ineens, nu ze weg valt. En als zelfstandig zorgverlener valt ook mijn opdracht weg en dus mijn inkomsten. Het is een gek moment altijd. En normaal komen er dan weer nieuwe opdrachtgevers op mijn pad, nieuwe cliënten en dan ga ik weer verder. Dat is anders nu, ik heb pijn in mijn hart, ik herken rouw. 

'Hoe lang mag sterven duren, hoe lang kunnen we dit proces verduren.'

'Wat we verliezen de dood vooruit schuiven'

'De angst voor de dood kan ons verlammen, en daarmee ontneemt het ons het leven zelf'

'Hoe we onze geliefden kunnen helpen'

'Wanneer palliatieve sedatie langer duurt dan je verwacht'

'Er is geen enkele menselijke ervaring op de wereld die niet bewust of onbewust door een ander mens wordt herkend.'

- Kan er vrede zijn in de wereld, als ik geen vrede ervaar in mij?-

- Wanneer het einde van het leven nadert, en je elkaar niet meer kan helpen op de manier die je altijd gedacht had te gaan doen-