Stel dat het leven meer is dan wat wij zien en horen op dit moment. Meer dan wat we voelen of intuïtief op afstemmen. En nog zoveel meer. Maar de tools die wij als mens hebben gekregen (denk aan de zintuigen en het hart en de hersenen oa) zijn er niet op afgestemd om alles te kunnen ervaren in een keer, het zou kortsluiting in ons systeem brengen.
Toch kunnen we onszelf erin oefenen meer en meer te openen voor het leven en de dingen die we nu nog niet ervaren maar soms al wel een idee van hebben, of een nieuwsgierigheid. Angst kan ons daarbij helpen. Alleen moeten we dan anders naar angst leren kijken. Angst is als een kompas, te veel en je systeem sluit zich (overleven), te weinig en je raakt verslapt/ verveeld, en ook dat brengt dwalingen met zich mee (denk aan afleiding zoeken in bijvoorbeeld verslavende middelen).
Wanneer we onze grenzen stukje bij beetje oprekken en onze angsten blijven benaderen en onderzoeken, zijn we in staat dingen te doen die voor velen ondenkbaar zijn. Dat geld voor veel sporten, voor uitdagingen als parachutespringen, bergbeklimmen om maar wat te noemen en ook voor het ontdekken van wie wij werkelijk zijn en waarvoor we hier op aarde zijn.
De duik in mijn eigen verleden, in wie ik ben geworden en wie ik ben, is een spannende reis geweest en ik heb veel angsten moeten benaderen en omarmen. En nog, als ik een sessie met een therapeute heb, of een coach dan staat mijn systeem helemaal strak van de spanning. Gelukkig heb ik inmiddels manieren geleerd om hier op een compassievolle manier mee om te gaan zonder dat ik in een overleefmodus schiet.
De angst voor de dood behoedt ons van de dood zelf, het maakt ons voorzichtig, zet ons in een freeze, fight of flight waar nodig. Wanneer het leven echter bepaald wordt door die reacties, ons overleven, en die stand leidend wordt, stopt het leven op dat punt met bewegen. En daarmee verliest het zijn elasticiteit en veerkracht die wij allen bezitten. Het leven verliest eerst zijn glans, en in tijd zijn doel. We verliezen daarmee onze nieuwsgierigheid naar meer, naar groei en ontdekken en daarmee verliezen we het contact met onze Ziel en de reden van ons bestaan op aarde.
En hoe ga je daarmee om? Ik gebruik netflix, wijn, boeken kopen, facebooken, enz enz alles om niet te voelen hoe afgesneden ik me voel.
Dat brengt dus een diep ongelukkig gevoel met zich mee, het ontbreken van een gevoel van flow, van verbinding, en zelfs het ontbreken van zin in het leven, zingeving. Velen kennen dan een existentiële crisis. En dat is de roep van de Ziel om weer op pad te gaan.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties