'Wanneer palliatieve sedatie langer duurt dan je verwacht'
De wereld is helemaal stil geworden, eindelijk.
Op het tikken van de klok na en de ademhaling van de oude man.
De bank is veel te klein waar ik op lig,
als ik mijn knieën optrek en net doe of ik tv kijk, misschien val ik dan in slaap, voor even.
In de kamer naast me sterft de oude man, naast zijn vrouw, die hem zojuist is voor gegaan.
Ik mag hem helpen, ik wil slapen en geen pijn meer voelen had hij gezegd, en we zouden daar alles aan doen, dat is hem en zijn vrouw beloofd.
En zij ging, vredig en vol vertrouwen,
en hij? Hij bleef nog even. Had hij pijn, was het ongemak? Waren het visioenen?
Ik weet het niet, ik gaf hem zijn medicatie om te blijven slapen en zou nooit weten wat er in hem om ging.
Wat beleefde hij nu?
Waar was hij?
En waarom was hij nog niet bij zijn vrouw?
Wat hield hem hier nog?
Het houd mij allemaal uit mijn slaap zo midden in de nacht.
En ach, hij sterft maar een keer, en ik, ik ga morgen een beetje eerder naar bed.
Wees de bedding voor zijn ziel, zei mijn lief vanavond.
En hij heeft gelijk, dat is wat ik ben, de bedding voor de ziel om te kunnen gaan.
Neem je tijd oude man, ik ben hier wel.
Reactie plaatsen
Reacties