De dood is altijd dichtbij,
Mensen die sterven,
mensen die bijna sterven
maar nog zo vol in gevecht zijn met het leven zelf.
En mensen die vertrokken
en soms ineens zo voelbaar kunnen zijn.
Ik besef me dat het de liefde is die ineens zo voelbaar wordt
Een volte vult mijn hart en alles wordt stil
Toch is het niet de ander die dichterbij komt besef ik me,
omdat zij opgaan in werelden die vergelijkbaar zijn met de zee
waar ik dan nog een druppel ben in vorm
Ik ben het die door mijn aandacht ruimte maak voor de mogelijkheid van de verbinding
Social media geeft mij een herinnering,
Oma, een jaar geleden liet ze het leven ineens los
Al langer vertelde ze dat ze wel klaar was hier,
Echter uit liefde en betrokkenheid met haar kinderen en kleinkinderen vond ze dat ze moest blijven
Ik moest altijd een beetje lachen,
lieve oma, met ons komt het wel goed hoor
Ik denk aan ons laatste samen zijn
Zij in bed, al best ver weg,
we haalden samen nog herinneringen op
Nu ik er aan denk vervult het me helemaal
Ik voel haar niet heel dichtbij meer
Maar de herinnering vervult me nog even veel
En de liefde is wel zo voelbaar, nog iedere keer als ik er contact mee maak
De dood is dan de fysieke vorm die niet meer daar is
Alles wat ik zie, hoor en voel is niet meer daar
Maar als ik stil val
is het de essentie van het leven zelf die zo voelbaar is
Alsof iemand belt,
en het is aan mij of ik opneem of niet
En opnemen,
is ook moed hebben,
en vertrouwen hebben in de magische kant van het leven
Vertrouwen hebben in de band die ik heb met de ander
En hoe deze nog zo voelbaar blijft als Liefde
Nu we weer iemand in de fysieke wereld moeten missen
kan ik weer voelen hoeveel liefde er is
Zijn fysiek is weggevallen
Zijn woorden zijn weggevallen
Zijn prachtige ogen zijn er slechts nog op een foto te zien
En zijn Liefde vervult niet alleen mij,
maar een hele community hier
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties
Prachtig wat je hier geschreven hebt en gedeeld! Dankjewel!
Goeie morgen Anna, Dank jij wel voor je reactie.
Groetjes Marieke