Ik lees zoveel 'boze' of verongelijkte berichten over de zorg al een tijdje. Die raken mij altijd aangezien ik mezelf nog altijd zie als zorgverlener. En toch zie ik ook hoe ik me wegdraai van zorgverlener zijn. Ik zwak het af, en kreeg inmiddels de geniale kans omdat ik nu niet langer als verpleegkundige werk maar agogisch begeleider.
En waarom wil ik mij wegdraaien. En waarom raken de boze berichtten over de zorg mij zo. Ik besef me dat we een beeld hebben van de zorg die mogelijkerwijs niet meer klopt. En tegelijkertijd besef ik me dat ik niet langer onderdeel wil zijn van dat zorgsysteem.
Zorg nu is als een autogarage. Er is iets stuk, je gaat naar de garage die kijkt naar dat onderdeel en repareert deze of vervangt het. En dat is dan dat, de auto rijd weer.
Echter wordt steeds meer duidelijk dat ons systeem in ingenues samenwerkingssysteem is van vele entiteiten. Cellen, stofjes, water, spieren, zenuwen en vele meer, en dat alles in samenwerking met zijn omgeving. Aanpassen aan warmte en koude, rennen voor gevaar enz.
Wanneer je gelooft dat we als een auto zijn dan gooi je er benzine in, en maakt het ook niet veel uit welke benzine, en rijd je door tot iets stuk gaat, vervang je dat en dan rijd je door tot de basis stuk is, en dan is de auto dood.
Maar wanneer je weet dat je eigenlijk een ingenieus samenwerkingssysteem bent van vele entiteiten, dan weet je dat het wel uitmaakt welke voeding je erin stopt, welke gedachten je genereert, welke samenwerkingen je met de omgeving aangaat, omdat alles met alles in verband staat.
Vanaf dat moment weet je ook dat je niet langer alleen naar de dokter (garage) kan gaan als er iets mis is, omdat de dokter naar de onderdelen kijkt, en niet naar dat ingenieuze samenwerkingssysteem.
Alleen jij kan verantwoordelijk zijn voor die samenwerkingen en wat jou systeem nodig heeft. En dat is niet gemakkelijk omdat je nu de boodschappen van het systeem moet leren verstaan. De taal van het lichaam, de taal van emoties, de taal van al die systemen waarmee het in verbinding staat.
Ik ga zelf al jaren naar school om deze taal te leren verstaan en te leren spreken. Om te verstaan wat het systeem nodig heeft om in balans te zijn met zichzelf en zijn omgeving. Het is een magische leerweg die me veel brengt. Als ik pijn heb, ga ik niet meteen naar een dokter, ik ga stil zitten en luister naar wat het systeem me te vertellen heeft. Gemakkelijk is het zeker niet, want hoe meer je leert hierover, hoe meer je ziet dat er nog meer te leren is.
Mijn systeem was ongelukkig de laatste tijd, had pijn in nek en schouders. Er was onvrede en onderliggende boosheid en gejaagdheid. Ik zag mijn agenda en die van de kinderen, een partner die veel weg was. Er kwamen berichten binnen over niet opgeloste diensten, over verjaardagen en kerst... en ineens werd het helder. Ik heb het te druk en dit systeem krijgt niet de kans te ontspannen en te rusten.
Ik heb mijn agenda flink opgeschoond, en in plaats van studeren en de zorg redden ben ik mijn huis gaan opruimen. Ik zocht contact met mensen waarvan ik blij wordt en langzaam ervaar ik hoe de gejaagdheid verdwijnt, en ook mijn humeur klaart op. Ik kreeg op advies andere supplementen te nemen en bezoek een lichaamsgerichte therapeut.
Inmiddels zakt de pijn, en zie ik ook wat ik aan het doen was. Dat is pijnlijk om te zien, en fijn omdat ik er dus uit gestapt ben en actie ondernam hierop. In de regulieren zorg had de huisarts mij waarschijnlijk fysio aangeraden voor mijn nek en schouders. Niet perse verkeer maar wel slechts symptoombestrijding, zeker als ik doorgegaan was in het tempo wat ik deed.
Zelfzorg krijgt een nieuwe betekenis in deze tijd. Ken jij de taal van jou systeem? Weet je wat het jou probeert te vertellen, hoe jij de balans in jou ingenieuze samenwerkingssysteem aandacht kan geven en kunt herstellen?
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties