Ik leefde mee met mensen, ik was vierentwintig uur bij ze thuis en samen zochten we een manier omdat altijd passend te maken. Ik zocht mijn plek, voldoende dichtbij om ondersteuning te bieden en voldoende veraf zodat zij in hun eigen bubbel konden blijven en voor iedereen was dat anders.

De eerste keer dat iemand stierf, was een schok voor me, ik had een medicatie schema moeten volgen, en midden in de nacht nog de huisarts ontvangen omdat deze man zoveel pijn en ongemak had. Twee ochtenden later, stierf hij. Ik zag en voelde het aankomen, ondanks dat het de eerste keer was dat ik dat zo meemaakte.

Ondanks dat ik geschrokken was, en nog even twijfelde over mijn handelen als verpleegkundige, had ik ook door dat het ook heel mooi was geweest. In die jaren daarna gebeurde het vaker dat mensen stierven in mijn dienst en ging ik de schoonheid van het moment steeds meer ervaren. Zo leerde ik ook de spirituele dimensie van het sterven steeds meer te zien, en ook naasten steeds mee te nemen in het sterven naast de medische kant waarvoor ik er voor velen eigenlijk was.

Tot de dag dat het werk niet langer betaald werd door de zorgverzekeraars. Ik besloot weer terug te gaan naar het werkveld waar het ooit begon, de ggz. Maar het sterven, en de stervenszorg bleef trekken.

En nu komt de stervensbegeleiding weer op mijn pad. En de tijd zal uitwijzen hoe dit verder vorm zal krijgen. Maar dat de zorg voor mensen in die laatste levens een rol zal blijven spelen, is wel duidelijk, dat is waarvoor ik hier gekomen ben, mijn levensmissie.

Naast mijn passie voor dit werk ben ik al twintig jaar samen met mijn grote liefde en moeder van twee opgroeiende kinderen. Ik woon al 12 jaar met veel plezier in de Biotoop in Haren, een nieuw soort samen leven in een prachtige omgeving.