Wat als je systeem je hele leven al denkt dat er iets te behalen is, een beloofd land, een vervulling, iets wat nu nog niet is. Echter moet je daar dan wel wat voor doen, en wat je ervoor moet doen is onduidelijk.
Ik ging op pad met deze missie, ik wilde weten wat het was als eerste, onvoorwaardelijk liefde dat was waar ik op hoopte.
En in de zoektocht was in het leven zelf, in de boeken, in mijn relaties, in films, in muziek
Ze zongen erover, ze schreven erover, en er waren mensen die dat op zo'n manier deden dat ik het idee had dat zij wisten waar ze het over hadden, uit ervaring.
Vriendinnen, vriendjes, trouwen, kinderen, het leek allemaal tijdelijk dat de grote ontdekking, dat was onvoorwaardelijke liefde. Tot er iets gebeurde en dan ineens leek het een zeepbel die popte
Ergens kreeg ik in de gaten dat het niet aan de wereld lag, maar aan mij
Ik was niet in staat tot deze onvoorwaardelijke liefde. Liefde bracht altijd ook pijn in de vorm van wantrouwen, leegte, en de vele andere kleuren
Er was een leegte in mij die vervulling nodig had, en dat is wat ik al die tijd gepoogd heb. Liefde zou het antwoord zijn.
De leegte erkennen bracht een hoop eenzaamheid mee, en hier kon ik zien dat de liefde niet alleen gewenst was maar ook noodzakelijk, een noodzaak tot overleving eigenlijk. De weg er naartoe was via de eenzaamheid, deze erkennen, ervaren, en onderzoeken wat het werkelijk was
Eenzaamheid onder de mensen
Eenzaamheid in het schrijven
Eenzaamheid in de relaties
Eenzaamheid .....
En dan de heling, heling van mijn eigen hart, heling van de leegte, die niet werkelijk een leegte bleek
Ooit had ik het al gelezen 'Je bent al thuis, je beseft het je alleen nog niet.'
En nu wijst alles steeds naar de weg van mijn eigen hart. Ben ik eenzaam, dan ligt het antwoord niet bij de ander, maar bij mij, en als ik daarmee zit, en rustig in en uit adem vult het zich langzaam en ervaar ik ineens een rust, alsof ik langzaam weer in mezelf terug kom
En het diepe besef is dan daar, ik was al thuis, ik had het mij simpelweg niet beseft omdat ik zo hard in de buitenwereld op zoek was geweest
Als de bril die je zoekt die al die tijd op je hoofd staat
Het kado wat ik heb ontvangen is die eenzaamheid. Ik herken hem nu in mij, en ik herken hem ook in jou, en in de wereld. Ik was wel onder de mensen, maar we waren samen alleen. In mij raakt dat een immense pijn aan.
En het vervult me wanneer ik de ander dan ineens ontmoet.
Wanneer we elkaar zelfs voor even aan kunnen kijken en het beide even voelen
Voor dat moment lost de eenzaamheid even op, niet alleen door die ander,
Maar omdat het mij eraan herinnert Dat ik al thuis ben, bij mij en van daaruit ontmoet ik jou
En dat, is een compleet nieuwe ervaring, en ook weer niet, het was er altijd al
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties