'Wat we verliezen de dood vooruit schuiven'
Al vele malen deed ik een gedachten experiment, ‘wat als ik morgen dood zou gaan’. Het is een manier om te zoeken naar wat voor mij echt belangrijk is. Wanneer ik doe alsof mijn dood in de verre toekomst ligt, dan heb ik alle tijd om mij bezig te houden met kleine wissewasjes, die me vaak ook nog ongelukkig maken.
Als ik morgen dood ga dan peins ik er niet over me daarmee bezig te houden. Wat voor dingen? Nou, eigenlijk alles wat niet triviaal is (mag jij bedenken wat dat voor jou is).
Inmiddels leef ik met het idee dat dit meer dan een gedachten experiment is, langzaam dringt het door dat er een werkelijke mogelijkheid ligt dat ik ergens tussen nu en 60 jaar zal sterven, als feit. Dit maakt dat ik nu al alle fases van rouw door ga, ontkenning, ongeloof, boosheid, onderhandelen, en aanvaarden. En hoe meer ik door die pijn ga, hoe meer keuze ik lijk te krijgen in wat ik kan doen met de tijd die mij nog rest.
Vannacht kreeg ik er een gedachten experiment bij, want wat nou als niet alleen ik morgen sterf, maar wat als de mensheid uitsterft. Geïnspireerd door Michael Dowd en het post doom idee (Post-doom Inspiration - Honoring Grief & Empowering Action - Michael Dowd - YouTube) Wat betekent dit voor mij, voor ons en de wereld?
Je zou denken dat dit beangstigend is, en die angst is er natuurlijk ook, maar voor mij kwam er ook vertrouwen omhoog. En een drive mijn leven te versimpelen, en bij te dragen op welke manier ik kan. En vooral om de dingen te doen die in mij hart leven, want er komt een moment dat dat niet meer kan. Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan, dan van de dingen die je wilde maar nooit hebt gedaan.
Dus wat ik verlies wanneer ik de dood vooruit schuif? Op de een of andere manier blijf ik dan rondjes draaien in angsten en onzekerheden. Ik leef mijn passies en verlangens niet en het lijkt daar dan alsof ik alle tijd heb om die onzekerheden aan te pakken en als dat dan gelukt is dan kan ik echt gaan leven, terwijl in het besef dat de dood er morgen kan zijn, heb ik geen tijd voor die onzekerheden, ik weet dan wat ik wil en voel ook een drang er iets aan te doen. Het is mijn directe betrokkenheid bij mijn eigen levensgeluk, die van de ander en die van de wereld als geheel. En daarmee de vraag, wat is wijsheid:
‘God, geef me de rust om de dingen te accepteren die ik niet kan veranderen,
moed om de dingen te veranderen die ik kan,
en wijsheid om het verschil te kennen’
Deze inzichten komen als je bereid bent de angst die ook opkomt een bedding te geven, te houden, en er niet meer voor weg te lopen. Daarbij weet ik uit ervaring is het van belang om andere mensen te betrekken in dit proces. Voor mij is het nog altijd dagelijkse oefening, een die mij meer en meer ontroert omdat het mij direct in contact brengt met de essentie, de liefde die ik ben en die zo voelbaar is in de wereld.
Reactie plaatsen
Reacties