Vanmiddag stapte ik terug in de tijd. Een oud en verrookt verpleeghuis. De ochtenddienst laat me weten dat ik de afdeling alleen draai, en vanaf 21.00 verantwoordelijkheid heb over de drie afdeling. Zijn er andere vaste collega's vraag ik. Nee, vanavond zijn jullie met 3 uitzendkrachten en hij wil vertrekken na een korte overdracht. Wacht even, we zijn met 3 uitzendkrachten? Kunnen wij in jullie systeem? In de dossiers? Medicatie overzichten? Alarmeringssysteem?
Ik krijg 3 telefoons in mijn handen gedrukt, als er brand is belt de brandweer vanzelf en laat je de boel maar affikken. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren... Na even aandringen krijg ik toch een rondleiding en iets meer uitleg. Als hij weg is ga ik kennis maken met mijn collega boven, maar goed ook, we blijken elkaar die avond nog vaak nodig te hebben.
Bijvoorbeeld als mijn medicatie app een wachtwoord nodig heeft die ik niet gekregen heb, dat betekent dat ik niet in het systeem kan en geen ik idee heb wat de mensen moeten krijgen. Op een creatieve manier kan ik na wat gokken samen toch in het systeem. Medicatie die dubbel afgetekend moet worden voor de veiligheid gaat via een foto die ik opstuur, geen idee naar wie.
Alleen al vanavond gaat dat 2x fout, als ik iemand niks moet geven volgens de lijst wordt mijn foto met niks afgekeurd, bij mijn collega wordt een foto goedgekeurd waar ze eigenlijk de verkeerde medicatie geeft. We handelen snel samen, schakelen de doktersdienst in, en bepalen beleid. Gaat goed gelukkig. De beste man heeft ook een delier en loopt wat verward rond. Ik wordt gebeld dat hij gevallen is, of ik kan helpen.
Alles duurt een keer zo lang, ik ren keer op keer heen en weer om dingen te zoeken, om de weg in het gebouw terug te vinden en slinger van frustratie naar wanhoop naar ontlading en plezier. My goodness waar ben ik beland zeg.
Snel sluiten we ernstig letsel uit en tillen hem in zijn stoel, we stellen de groep gerust dat alles goed gaat en ze goed gehandeld hebben in inmiddels krijg ik allerlei personenalarmeringen binnen van mijn eigen afdeling. Geen idee hoe ik die moet aannemen en daardoor krijg ik het kantoor aan de lijn. Een mevr wacht al erg lang op haar eten. Ik zoek de dame op en breng haar een maaltijd. In haar kamer loeit een soort noodalarm en zie ik een oude dame verdoofd zitten en ze kijkt me met grote verschrikte ogen aan. Ik heb geen idee hoe dit alarm uit moet en bel mijn collega, zij weet t ook niet en we besluiten de stekkers eruit te trekken....pffffff wat een rust. Dit gaat nog 3 keer zo voordat het alarm ook stil blijft. De vrouw ontspant langzaam weer, en we maken samen nog even wat grapjes voor ik weer verder ga.
Ik deel de pillen, en kom bij ouderen binnen die me met grote hongerige ogen aankijken. Hongerig naar aandacht, zij die dat nog echt voelen proberen er woorden aan te geven als ik er naar vraag. Maar het is ook pijnlijk om te zien, ik zie hoe ik mij nu bewust af moet sluiten hiervoor om deze avond te overleven. Een dame vertelt me dat ze vandaag hoorde dat haar pacemaker het goed doet, en ze nog wel een poosje zo door kan leven. Het stemde haar verdrietig, ik wil eigenlijk niet meer vertelt ze me. Haar lijf is op, en het leven daar is niet meer zo fijn. En ach, zegt ze, ken jij nog een leuk huis? En dat raakt me, ik heb er hier nu 5 gezien in de afgelopen tijd, en ik zou in alle 5 niet willen wonen.
We besluiten samen tot de nachtdienst er is te blijven deze avond, de collega zou de verantwoordelijke dienst draaien tot 23.00u maar met een man die inmiddels geagiteerd rondloopt in huis, en een soort unheimlich gevoel kan ik het niet over mijn hart verkrijgen haar alleen te laten. We maken de ronde af, ruimen de boel op, en we incasseren dat we een pittige dienst hadden. En, ze liggen allemaal in bed, zover we weten hebben ze allemaal hun pillen gehad en een genoeg te drinken, iedereen heeft aandacht gehad, we hebben geluisterd en gelachen. We hebben fouten gemaakt en erop gehandeld en dat was weer het einde van een werkdag.
En vanuit kritisch perspectief, dit is niet de eerste keer dat dit zo gaat, het zijn geen incidenten meer. We werken vaker alleen met uitzendkrachten. Vast personeel is er te weinig en zijn aan het overleven met elkaar. Er wordt veel gemopperd en er zijn veel wij/zij situaties waarin men zich niet gehoord en gezien voelt door het management. Dit straalt af op de mensen die er wonen, zij voelen zich niet gezien en gehoord door het personeel. En soms, kan ik niet anders dan mijn hart sluiten, mijn werk doen, en besluiten er niet meer terug te komen en voel ik opluchting als ik de deur uit loop.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties