'De angst voor de dood kan ons verlammen, en daarmee ontneemt het ons het leven zelf'
Lang geleden werden we uit het hof van Eden gegooid. We wisten teveel, en de straf was het verkrijgen van bewustzijn over onze sterfelijkheid. Hiermee verloren we onze thuis en zijn we zoekend geworden. En religie biedt hoop in de vorm van Jezus als de verlosser. Dit is een idee over de doodsangst waarmee wij rond lopen. Dat is cultureel bepaald zegt Stephen Jenkinson in Griefwalker. Doodsangst is niet menselijk, maar iets wat we elkaar in wezen aanleren en in onze cultuur zou dat dus wel eens helemaal terug kunnen gaan naar Adam en Eva.
Ik ben eigenlijk helemaal niet bang voor de dood meer, werken met stervende mensen heeft mij meer vertrouwd gemaakt met de dood omdat ik heb gezien hoe vredig iedereen ging uiteindelijk.
En toch na het zien van Griefwalker besef ik me dat ook ik nog altijd rond loop met het idee dat de dood nog ver weg zal zijn. En hoe ik mezelf dit verhaal voor houd om die angst en pijn niet te hoeven ervaren, het ligt immers nog ver in de toekomst. Ik werk bij iemand bij wie de dood boven haar hoofd hangt, als het zwaard van Damocles. Een tumor bedreigd haar leven, niet wetende hoe en wanneer, als de tumor een fatale slagader raakt is het leven voorbij. Het verlamd haar, ze zit de hele dag stil voor zich uit te kijken, lees af en toe wat en laat me weten dat zelfs dat bijna niet lukt. En ik voel een steen in mijn maag. Ik begrijp haar angst, ook al is ze over de negentig, deze manier van sterven, is wreed.
Ik ben nog altijd bang voor mijn dood, ik had het simpelweg in de toekomst geparkeerd en me gericht op het sterven van de anderen. Toch zie ik bij die dame hoe de angst je het leven ontneemt, en dat is iets wat ik ineens in mijn lijf ervaar. Ik leef, ik leef nu en dat is ook de uitnodiging. Wanneer we onze dood omarmen, liefhebben zelfs, kunnen we pas echt ten volste leven.
Reactie plaatsen
Reacties