Ik heb altijd gedacht dat wanneer ik een beweging in gang wil zetten in de zorg, het naast de zorg zal moeten omdat het systeem te vast zit. Toch hoopte ik ook diep van binnen dat het in het systeem zou veranderen en dat ik dan in kon haken ofzo.
Het wordt mij helder hoe ik altijd mijn aandacht bij de ander had (collega's, leidinggevenden ed). Dat is mijn persoonlijke grootste uitdaging, om bij mijzelf te blijven, mijn eigen ideeën en me niet te laten verleiden mee te gaan met de ander ten goede van de relatie, dat is de zachte heelmeester gebleken. Daarnaast genereert het meegaan ook veel onvrede, onmacht en woede in mijn systeem waardoor ik alleen maar kon vechten tegen het systeem, of ik vertrok. Nieuwe baan en door...
Ik wilde eigenlijk ook hier weer stoppen, het gesleur in de zorg is zo vermoeiend en zoveel collega's zijn uitgeblust en op en willen niet meer, of er staat een overleefmodus aan. Een werkelijk pijnlijke situatie. En zo wezenlijk, de zorg is de plek waar mensen komen die zich kwetsbaar en onzeker voelen, afhankelijk zijn?
In de vakantie kon ik zo voelen dat het enige waar het iedere keer op neer komt is liefde, en terug komen als ik weer getriggerd word. Het is geen hard werken, maar juist heel zacht en liefdevol en met een eindeloos geduld. Wonderschoon hoe iedere keer een sluier opgetild wordt en er meer helderheid ontstaat.
Het verdriet om mensen die overlijden, ook cliënten heb ik afgelopen jaren nog teveel afgedaan als professioneel, hoort bij het werk. Het raakte me even en dan weer door. Bij mijn laatste cliënt was dat ineens niet meer mogelijk, ik besef me dat het niet alleen om haar gaat, maar ook het verdriet van de naasten, ik absorbeer dat verdriet en draag het mee naar huis en wil het dan in mijn eigen leven oplossen. Ook de onmacht in de verhoudingen tussen de ik als werker en de managers of leidinggevenden en de zorgverzekeraars is nu gezien, ik zoek mijn antwoorden en waarheid daarbuiten, en dat maakt onmachtig wanneer zij iets anders willen dan ik en zij hun machtspositie gebruiken om mij te overrulen. Ook hier wordt ik uitgenodigd steeds weer bij mezelf terug te komen, zacht en liefdevol en met een eindeloos geduld en een beetje rebelsheid en vechtlust omdat dat in mij zit en ik vind dat dat momenteel ook echt nodig is.
Er ligt nu een immense uitdaging voor ons allen. En ik hoor en voel de roep al een tijdje. Ik heb een visie op stervenszorg en hoe deze anders kan als we bereid zijn buiten de kaders en wat we geleerd hebben te gaan kijken. De vraag voor het pad wat we nu bewandelen is (retorisch) of we ons zelf niet de markt uitprijzen als we meegaan in de tendens van de zorgverzekeraars die alle niet doelmatige zorg niet meer zullen vergoeden. Terminale zorg is sowieso niet bepaald doelmatig in hun beredenering.
Tuurlijk is het veel ingewikkelder dan dat maar voor de terminale tak van zorg is er wat voor te zeggen dat we het anders gaan doen, samen. Hoe kunnen we minder afhankelijk zijn van eenzijdige betalende partijen die we soms vaker in de rechtszaal zien dan aan de onderhandeltafel, en toch meer zorg bieden, wat is er buiten de kaders allemaal te vinden...
En dat is dan ook meteen mijn visie. De terminale zorg zou niet een medische insteek moeten hebben maar een integrale insteek. Te vaak horen we dat je niet moet willen dat de buurvrouw je komt helpen met douchen als je het zelf niet meer kan, maar als die hulp nou bestaat uit beneden een kopje koffie drinken terwijl ik trillend mn douche neem en als er wat gebeurt er gewoon iemand is, dan lijkt het me dat de buurvrouw een betere partij is dan een dure verpleegkundige. En waken aan een sterfbed kan een netwerk ook zelf, als we een ieder weer leren dat sterven een onderdeel van leven is waar we allen bij betrokken zouden moeten willen zijn.
En zo zijn er veel zaken te bedenken die een gemeenschap zelf kan oplossen zonder dat zorgverleners dure intensieve zorg moeten bieden. Voor mijn eigen portemonnee is dit geen handige visie, en er zijn collega's die ook bang zijn dat alle leuke dingen uit de zorg verdwijnen als dit bewaarheid wordt. Ik weet het natuurlijk ook niet, en toch geloof ik in deze visie. Ik vind het een uitdaging om in het niet weten te blijven staan, tot ik het weet en tegelijkertijd er valt ook een last van mijn schouders af, alsof ik nu niet meer atlas hoef te zijn die de wereld op zijn nek draagt. Terminale zorg wordt dan werkelijk stervensbegeleiding. We begeleiden een geheel netwerk bij een sterven en doen enkel zelf wat echt nodig is.
En wat ik begin te leren is dat ik niet zo hard hoef te werken. Ik ben geen plannen meer aan het bedenken in mijn eentje (nou ja, een beetje dan) en zit daarmee niet meer zo vast in een denkloop. Ik heb een nieuwsgierigheid naar er van komt wanneer ik mijn visie in beweging zet. Een visie waar ik helemaal in geloof en die ik tegelijkertijd nog niet helder heb in hoe dat er in de wereld uit ziet. Ik weet nu dat het zal gaan ontstaan in de wisselwerking met andere mensen en hun visies en daarmee het systeem zelf. Deze beweging is niet van mij, ik ben er slechts een schakel in. Echter wel een schakel die zijn rol zal moeten spelen, anders kan de gehele systeem niet zijn in volle glorie draaien. En er zijn zat redenen te bedenken waarom ik dit niet wil doen, ik beweeg me om al die reden al jaren niet echt. Soms een beetje met woorden, maar echt actie ondernemen...
Ik voel dat het tijd is voor een nieuw hoofdstuk, waarin een oud stuk werkelijk klaar is. Dat stuk waarin ik deze visie al lang heb maar er niet aan wil dat ik het zelf in beweging zal moeten zetten. En ik weet ook dat ik heus weer getriggert ga worden, maar niets doen is ook geen optie. Ken je dat moment dat je op de rand van een zwembad staat, of de duikplank en je wilt springen maar bent ook nog bang voor het koude water... en dan voel je in je systeem ineens aaaaah daar ga ik dan...
Reactie plaatsen
Reacties