Soms kom ik jou tegen en kijken we elkaar aan. Je begint te praten en ik snap er niets van.
Achter de woorden probeer ik je te voelen, maar ik kan jou niet vinden.
Ik gebruik mijn eigen woorden en voel hoe mijn systeem opzoek is naar verbinding.
Je begrijpt me niet en begint te mopperen. En als je me dan nog niet begrijpt, scheld je me uit en loop je weg.
Get derrie is mijn eerste reactie, wat een nare reactie van jou, hoe durf je mij zo te bejegenen,
zie jij dan niet hoeveel moeite ik doe?
Als ik tot rust kom, komt er een nieuwe reactie omhoog, wat spijt het mij, dat ik jou niet heb kunnen bereiken.
Dat je je niet gehoord hebt gevoeld door mij.
Ik kan niet iedereen begrijpen, of horen, of verbonden voelen.
En toch, wanneer het mij niet lukt, weet ik weer waar mijn eigen werk zit.
Want op een diepere laag weet ik dat we een zijn, en al het andere is verhaal en zie ik het als mijn taak in de wereld,
jou verhaal te horen, zonder het verder te willen veranderen of te veroordelen.
En dan zien we wel weer verder.
~ Marieke
Reactie plaatsen
Reacties