Na een drukke werkdag gisteren waarin er veel op mijn pad kwam wat ik aandacht wilde geven en goed af wilde ronden belandde ik eerst in een mooi gesprek met een nieuwe collega. Een gesprek die heel snel een laag dieper ging als wat ik gewend was op de afdeling.
Ik ervaar die momenten altijd als kadootjes, wat dat dan precies is, kan ik nog niet geheel in woorden vatten. Ik wandelde met een druk systeem en verrast naar de stad waar ik de film Samsara ging bekijken.
De film was traag en mijn systeem had moeite met de overgang van al die herrie en snelheid naar deze immense vertraging. De film werd mijn meditatie. Ruimte maken voor het uitrazende systeem, en in mij het groeiende verlangen naar de stilte, de rust die ik meende te zien in het leven van de mensen in de film.
Zijn we hier niet helemaal gek geworden van al dat rennen, al die drukte, al dat presteren.....
Langzaam kwam ik in de film en ik genoot zo van de beelden, de trage, kleine en betekenisvolle gesprekken. En dan wordt je uitgenodigd je ogen te sluiten en je over te geven aan je andere zintuigen en dat wat op je af komt. Zou dit het innerlijk sterven zijn, vroeg ik mij steeds af? Ik voelde geen angst, wel spanning voor het onbekende, het niet weten. Ik hoorde de wereld door draaien zonder mij en ik voelde rust, vertrouwen, en kon er zelfs van genieten. Dan dat moment van stilte en 'ontwaak' ik in een geheel nieuwe wereld, met een andere taal, andere gewoonten en rituelen. Een geheel nieuw leven. De details in de film zijn prachtig.
Ze brachten mij bij het besef dat ik nog altijd zoekende ben naar de grootsheid van het bestaan. De intimiteit met de ander, de te ervaren liefde en verbinding, het vuurwerk van de inzichten over het Goddelijke en ons Universum. Het kan niet groots genoeg. De film liet mij zien dat het grootse in het kleine verpakt zit. Het kabbelende geluid van water, de lach van een ander, de verhalen die we elkaar vertellen, als ook het verdriet om verlies, de verwondering over het vertrek en de regen na zonneschijn. En de vooral, ogen die elkaar zien.
Het was de kracht van de gift van geven die er uit sprong voor mij. Dat we dingen doen voor elkaar, gewoon omdat we elkaar allen zo lief hebben. Bekend of onbekend. In mij ontwaakt het stuk dat ik diep van binnen geloof dat ieder mens Liefde zelf is, en dat ik me op die laag kan verbinden met alle mensen en het bestaan zelf. Het woord geloof springt me tegemoet, het is geen geloof, het is een Weten.
Dat is het kado van de ware ontmoetingen, dat jij en ik Liefde zelf zijn, en dat we dat ervaren in het samen zijn. De kadootjes van de ware ontmoetingen.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties