Ik hoor wel eens dat mensen vinden dat ik naïef ben, ik moet altijd een beetje lachen en zie mezelf meer als iemand die altijd het goede in mensen ziet, en misschien soms wel tegen het naïeve aan. Op het moment dat ik geconfronteerd wordt met het duister in mensen kan dat soms echt een soort kortsluiting geven in mijn systeem.
Ik werd betrokken bij oplichtingspraktijken van twee jonge mensen die het voorzien hadden op het geld van een van de cliënten. Hun verhaal loog er niet om en de dreiging was voelbaar. Drugs, mafia, geweld...het kwam allemaal voorbij, als dreigementen, als leugens, als gekonkel en ik stond met verbazing te luisteren. In een zeer deëscalerende poging ben ik overal onder gaan zitten. Ik geloofde de jonge man in zijn verhaal, toonde medeleven, noemde dat ik hem helaas niet kon helpen op dit moment en vertelde hem dat we zouden kijken hoe we hem morgen zouden kunnen helpen maar voor nu moest hij vertrekken.
Het lukte na zeker een half uur. Ze vertrokken en ik stond te trillen op mijn benen. Hoe kan het, dat iemand zo jong, alleen maar een weg ziet van afpersing en bedreigingen, die daar kwetsbare personen voor zoekt, en er zelfs een zekere lust uit haalt tijdens zijn poging om het verhaal bij mij vol te houden en er steeds weer een schepje bovenop te doen. Ik wist (gelukkig) niet precies wat er gaande was op dat moment, ik snapte niets van de verhalen die hij vertelde omdat het snel duidelijk was dat het doorspekt was van leugens, en ik kon er niet in mee welke informatie dan ook aan hem te geven. Pure egoïstische belangen, waarbij ik steeds dacht, ook jij hebt iets goeds, dat kan niet anders, en hoe vind ik dat in jou, waar en hoe kan ik jou bereiken in jou menselijkheid. Deze avond is dat niet gelukt, wel bij zijn vriendin, en daarom zijn ze weggegaan, zij nam hem mee.
En ik besefte me dat hij en ik niet van dezelfde planeet komen, en niet dezelfde taal spreken. Ik kon hem niet bereiken en dat gebeurt me niet zo vaak, of misschien toch vaker dan ik denk. Hij was ook een spiegel voor mij, een die ging over mijn eigen duistere kant, mijn egoïstische kant, mijn eigen manipulatieve manieren...... en mijn systeem heeft daar een lief naïef meisje overheen gecreëerd. Die confrontaties zijn niet perse leuk, maar wel heel leerzaam. Ik wilde hem bereiken met mijn vriendelijke lieve meisje, maar de situatie vroeg ook af te stemmen met de harde egoïstische kant, en dat was het moment dat ik kon zeggen, en nu wil ik dat je gaat.
Mooi, hoe ook de nare ervaringen zoveel kunnen brengen, zelfs al is het in dit geval licht op een stukje donker in mij die ik eigenlijk zeer beschamend vind, en zelfs dat is een maniertje om er niet aan te willen dat ook ik een stuk donker in mij draag. Weer een stukje heler, en die lust, te gaan voor je eigen belang, zoals ik die in hem zag...... die herken ik heus wel
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties