Er zijn aspecten van onszelf die we niet graag laten zien aan anderen, of aan onszelf, de schaduwzijde. Toch is het leven behoorlijk ingewikkeld als we die zijde krampachtig weg moeten houden van alles en iedereen, en we dan prompt deze zien oppoppen in anderen en we ook dat proberen te handelen. Als een spel waar je een blokje wegslaat en deze ergens anders weer oppopt, iedere keer weer....
Wanneer ik samen met iemand zit die zo hard werkt om wat hij lelijk vind weg te houden van mij besef ik me dat dat op subtiele lagen zoveel meer doet dan ik in eerste instantie dacht. Zo ken ik de overtuiging dat ik alles altijd allemaal alleen moet doen. Er is niemand voor mij, niemand die mij helpt, en zo zijn er nog wat kleuren van deze overtuiging.
Nu zat er iemand tegenover mij met een soort gelijk verhaal en ging daar enigszins in op. Ik raakte wat geïrriteerd, en zette de rem op ons gesprek. Wat gebeurd hier dacht ik? Hij stort zijn hart uit over eenzaamheid en ik wordt boos? Ik besefte me dat ik hem wilde helpen uit zijn eenzaamheid en dat eigenlijk niet kon. Wat ik ook deed en doe, hij blijft in de overtuiging dat hij alleen is. Hij confronteert mij ook met mijn eigen eenzaamheid, en dat voel ik liever niet. En dan besefte ik me dat wat hij eigenlijk wil, is er mogen zijn met alles wat is.
Dus nodigde ik hem uit om in mijn bijzijn helemaal alleen te zijn, om de eenzaamheid helemaal toe te laten. Dit raakte ons beide, omdat we nu beiden alleen mochten zijn. En we waren samen. Het is een heel intiem samen zijn ineens omdat het net lijkt of je naakt staat, al je beschermingsmechanismen, al je schilden staan even buiten werking. Ik ervaar dit als een van de mooiste momenten van samen zijn en zo helend voor beiden.
En ik wens een ieder toe dat we elkaar vaker zo mogen zien, inclusief de pijn en overtuigingen die we opgebouwd hebben in het leven. En dat we ruimte kunnen maken voor deze stukken in ons en de ander om zo de onszelf, elkaar en de wereld een beetje meer te helen
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties