Wanneer het leven zo donker voelt, zo zwart, dat er nergens meer licht te zien is.
Wanneer er alleen maar schuld en schaamte door het systeem trekt en alle hoop verdwenen lijkt
De tranen stroomden over zijn wangen, stil verdriet en ik was niet zeker of hij wilde praten.
Is het de kou vroeg ik, of ben je eigenlijk heel erg verdrietig?
Ik ben zo verdrietig, zei hij ineens. Zo verdrietig, ik zie het allemaal niet meer. Alles lijkt zo donker. Ik heb het zo verknald, met een vrouw, met m'n werk, ik weet niet langer waar ik het nog voor doe.
Hij komt bij me zitten en ik val stil. Deze had ik even niet aan zien komen. Als een razende gaat mijn systeem aan het werk om hen uit het donker te trekken. Ik doe een slappe poging, over hoe het donker kan voelen maar er altijd wel wat is om voor te leven maar ik hoor mijn eigen woorden en voel zelf al hoe ze even galmen in het donker en dan al snel verdwenen zijn. Zelfs de woorden voelen leeg.
Wat moet dat rot zijn, als je het echt niet meer kan zien. En voor het eerst kijk hij mij aan. We praten nog wat over het alleen doen, om hulp vragen en hoe moeilijk dat is, en hulp aanbieden en hoe moeilijk dat is, als niets echt lijkt te helpen.
Ik besef me hoe moeilijk het is om iemand nabijheid te geven, niet te oordelen en hem te houden met alle pijn die hij momenteel ervaart. Hoe ik zelfs angst bespeur in mezelf, bang om mee getrokken te worden in het donker.
De donkere nacht van de ziel. Dat is wat ik denk te herkennen, waar hij nu uithangt. En ook het zorgsysteem wil hem redden, met medicatie, hem van zijn verslavingen afhouden, hem afleiden, maar het werkt allemaal niet. Zijn ziel wil gehoord worden, en er is er maar een die hem werkelijk kan horen, en die is momenteel niet thuis, dat is hij zelf.
Ik heb met hem te doen, alleen hij kan dit pad gaan bewandelen, en alleen al de keuze maken om dit pad, zijn pad, te aanvaarden, is een hele lastige.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties