Gisteren stonden er ineens 10 man sterk brandweermannen en vrouwen om mij heen toen we vergaten de brandweer af te bellen na een vals alarm, en dat terwijl ik allerlei andere zaken aan het regelen was.... Ik moest een formulier invullen hoe het mis had kunnen gaan en ik kon kiezen uit onkunde, gebrek aan scholing, onoplettendheid...... tsjaaa het waren al die dingen eigenlijk.
In mij kunnen voelen en houden dat ik het niet goed had gedaan is een nieuwe kracht zo bleek. Ik was wel geschoold en had het tot op heden (gelukkig) nog niet meegemaakt, dus onkunde. En ergens wist ik wel dat ik moest bellen maar ik was alleen met te veel tegelijkertijd bezig. Ik zal nu iig nooit meer vergeten de brandweer af te bellen.
Er is een bedding nodig om te 'houden' dat in mij het oude systeem aangaat dat ik het verkeerd heb gedaan en daarmee niet oké ben. Ik kon dan helemaal wegzakken in een moeras van zelfverwijt. Alsof ik het gras voor de voeten van de ander weg maaide zodat deze niets meer kon zeggen wat ik niet al tegen mezelf had gezegd. Ik kon ook een overschreeuw systeem opzetten waarbij het anderen waren die fout zaten en mij niets te verwijten was. Reacties vanuit de fight of flight energie bij angst in mij. Ook de bevriesreactie is mij niet onbekend, ik bevries in een soort slachtofferschap waarbij ik onaanraakbaar ben omdat mij niets te verwijten is, ik ben er gewoon niet, vanuit een soort dissociatieve toestand heb ik mezelf afgescheiden van de groep, ik hoor daar gewoon niet bij.
En dan nu, denk tsjaaa, dat was niet oké. 10 man brandweer.... die moeite hebben gedaan om in hun pakken te schieten en met loeiende sirenes voor te rijden. Ik ben ze diep dankbaar dat ze er zijn als de brand wel was gebeurd, want het had net zo goed gekund. En mijn collega's die allemaal druk zijn met cliënten, computers en de afdeling zelf. Ik zie hoe iedereen gewoon zijn werk doet en fouten maakt. Wat een prachtig systeem, en de reactie om in goed en fout te schieten is eigenlijk niet zo nodig, wel verantwoordelijkheid nemen voor wat je wel en niet doet natuurlijk.
En hoe belangrijk, besef ik me nu des te meer, dat je je eigen bedding kunt zijn voordat je andermans bedding bent. Kun je jezelf houden als het mis gaat, kun jij die arm om jezelf heen slaan als je schrikt, als je even niet weet hoe verder. Kunnen we oordeelloos bij onszelf zijn en dieper voelen wat we nodig hebben in het moment?
Wanneer ik een bedding nodig heb, wilde ik dat de ander er voor mij was. En vanuit hier kan ik er eerst alleen maar voor mezelf zijn, mijn eigen systeem bedden die neigt naar wegschieten in patronen, en dan dieper voelen dat ik ook die ander nodig heb, niet omdat ik het zelf niet kan, maar wel omdat ik het niet altijd alleen kan, of beter nog omdat ik het alleen niet wil, omdat het leven samen aangaan, zoveel mooier is
~Marieke
Over troostzoekers (en vinders)
https://www.youtube.com/watch?v=gnRz8UDNZCw
Reactie plaatsen
Reacties