Soms reikt een zorghand niet ver genoeg meer. We proberen dan zo goed en zo kwaad als het kan te helpen, maar uiteindelijk moeten we iemand dan toch overplaatsen. Dat is niet gemakkelijk, mensen die op een psychiatrische afdeling gezeten hebben, kampen met een enorm stigma.
Zo ook deze man. Heel lang was het een knorrepot en kon er weinig vriendelijks af bij hem. Maar de laatste maanden is er iets gaande in zijn lijf, en waarschijnlijk in zijn hersenen. Langzaam valt van alles uit en zijn stemming wordt mild tot vriendelijk. Inmiddels kunnen wij hem hier niet langer goed verzorgen. Lichamelijke zorg is voor velen echt een andere tak van zorg dan psychische zorg.
En dus moet de beste man naar een verzorgingshuis. Als we het hem vertellen ben ik even bang dat hij in woede uitbarst, wat zo bekend is bij hem. Het blijft echter stil en na even vraagt hij: denk je dat dat beter is voor mij? Zeker, wordt er beaamd en van binnen krimpt mijn hart een beetje in, want daarvan ben ik echt niet zo zeker.
Hij vraagt me om samen wat spullen van hem in te pakken. Veel van zijn spullen zijn vies en kapot, en toch heeft het voor hem nog waarde en neemt hij het mee. Het is eigenlijk ook alles wat hij nog bezit, alles wat hem aan spullen nog identiteit geeft. Zo moet ik wel zijn gewichten inpakken, zijn drumstokken en een bakje met wat ouderwetse blokken die samen een puzzel vormen, mijn oma had ze ook vroeger.
Het voelt ergens zo treurig als ik zijn kapotte kleding bij elkaar zoek. Wat bakken met rommeltjes die ik op zijn verzoek omkiep in een tas en zijn ongeopende post die ik erbij leg. Waarvoor kwam jij naar aarde, vraag ik me af en kijk een poosje naar hem, terwijl hij zijn kamer afspeurt naar belangrijke spullen. Hij heeft zo'n mooie ziel, zo'n eigenheid, zeker nu er met hem te praten valt en hij niet overal over vloekt.
Die middag wandel ik naar huis en ineens besef ik me dat ik de beste man niet meer zal zien. Ik loop nog even achterom bij hem en laat mezelf binnen. Ik zie jou niet meer zeg ik hem, en hij kijkt me een poosje aan. Bedankt voor je zorg zegt hij dan. Bedankt dat ik je mocht verzorgen zeg ik hem. Maak er wat van. Hij geeft me een box en ik grinnik, hij lacht ook, maak jij er ook wat van en doe de deur achter je dicht.
Af en toe komt hij nog langs in mijn gedachten, als mijn jongste zoon staat te haedbangen op de pittigste grunge muziek die ik in tijden hoorde bijvoorbeeld, moet ik automatisch even aan hem denken, die grote rocker van de afdeling, ik ga hem nog missen, zelfs zijn gescheld
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties