Onmacht, dat is echt niet te doen. Niet bij machte zijn om te veranderen wat niet klopt, niet bij machte zijn iemand te helpen omdat deze niet geholpen wil worden, of omdat ze niet weten hoe. Onmacht om de agressie tegen elkaar, tegen systemen, tegen onszelf. Geregeld sta ik er midden in en ervaar ik onmacht omdat ik niet weet wat te doen om mensen te helpen en ik blijkbaar het idee heb dat ik dat moet doen. Of dat nou cliënten zijn, of kinderen, of geliefden. Ondoenlijk.
Onmacht staat niet tegenover macht, daar werd ik vanochtend mee wakker. Macht betekent in mijn geval dat ik mijn kracht heb weggegeven. Weggegeven aan een ander, aan een institutie, of aan een systeem of een hogere macht.
Wanneer ik zie dat ik onmachtig ben omdat ik mijn kracht heb weggeven ontstaat er weer beweging. Macht is ook vies voor mij, ik heb een mening over mensen die de macht pakken want dat is wat er gebeurt, zo vind ik dan.
Toen een van de cliënten van de week schreeuwend en dreigend tegenover mij stond, kon ik die dynamiek ineens voelen.
Ik had de keuze de macht/onmacht weg in te slaan, en zijn agressie macht te geven, of ik kon mijn leiderschap pakken. Dat laatste was onwennig, ik heb het simpelweg nog niet vaak geoefend. Ik besloot me iets groter te maken en een luide stem terug te geven: 'Ga maar naar je kamer als je zo gaat dreigen bent, ik wil niet door jou bedreigd worden op deze manier!'
Voor mij verrassend op dat moment droop hij af. Om even later nog een keer of 5 terug te komen waarbij een deur molde. Na een tijdje ervoer ik alleen nog boosheid bij hem en voelde me niet langer bedreigd. Toen kon ik zijn boosheid en situatie erkennen en kon hij langzaamaan ook ontspannen en zijn verdriet en eenzaamheid toelaten.
Ik hoefde op dat moment niet de macht te pakken, het was wel van belang om te voelen hoe die dynamiek werkt en hoe hij niet de macht kan pakken op het moment dat ik dat niet laat gebeuren en in mijn kracht blijf staan. Wel zag ik dat wanneer ik mezelf teveel opblaas dat dan weer als olie op het vuur werkt en zijn agressie aanwakkert. Het lijkt een precaire beweging van kracht en compassie. Macht en onmacht....pfffff
En ik stond er niet alleen, we waren met zijn 4en op dat moment, dat was ook een grote steun om kracht uit te putten.
Woede is een pittige emotie om tegenover te blijven staan, om je eigen ik te blijven voelen, niet in de reactiviteit te schieten of de stressreactie van vluchten of vechten of bevriezen. En de grootste uitdaging is om de Liefde te blijven voelen, de bedding voor de compassie en de verbinding met de ander. Te blijven zien dat die ander geen andere uitweg weet dan agressie.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties