Wat als je vlucht uit een land die in oorlog is met zichzelf, met zijn eigen bevolking, of God mag weten waarmee. Je komt aan in het beloofde land waar je zult werken en geld zult verdienen om je familie financieel bij te staan en met een intense hoop dat je ooit je familie weer zult zien en in de armen zult sluiten zo denk jij.
Iedereen thuis heeft mee gespaard voor jou reis, en met dat geld ga je op pad. De weg is zoveel gevaarlijker als je dacht. Er is veel misbruik en agressie maar je zet door, met het beeld in gedachten van het beloofde land.
Wanneer je aankomt wordt je in een groot gebouw samen gezet met mensen uit allerlei landen. Je verstaat elkaar niet, en je begrijpt niets van allerlei gebruiken en gewoonten. Tot overmaten van ramp blijkt het gros van de mensen een trauma opgelopen te hebben eerder in hun leven en door dat wat maakte dat ze op de vlucht deed gaan en zeker ook tijdens het vluchten.
Het lukt niet om aan het werk te komen, dat mag nog niet wordt er gezegd en de tijd verstrijkt. Je situatie wordt er niet beter op. De taal leren is zoveel ingewikkelder als je dacht en de gebruiken van het beloofde maar zo onbekende land zijn zo vreemd. Je begint alcohol te nuttigen tegen de verveling en onmacht, voor even voel je dan wat minder pijn. En dan als je voor de zoveelste keer uitgescholden of bedreigd wordt, slaat de interne stop door.
En nu ben je opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Gek zijn is in jou land een groot taboe en als je familie hoort dat je niet werkt, geen geld terug kan sturen en ook nog geen vrouw hebt gevonden om een gezin mee te kunnen stichten stel je ze diep teleur, je verteld ze dat het goed komt, het geld komt er aan. Je faalt aan alle kanten zo ervaar je inmiddels en de mensen van het ziekenhuis vertellen je dat ze je willen helpen, maar alle hulp leidt niet tot een huis, een baan, inkomsten en een vrouw en kinderen.
En af en toe slaan dan de stoppen dan weer door, terug naar je land kan niet meer, vertellen ze je, dat is te gevaarlijk, maar dit leven is geen leven, zo vertel je ze. Je eenzaamheid is zo voelbaar, en de klem waar we met elkaar in zitten is zo frustrerend...
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties