Daar zit ik dan, achter mijn computer, alleen. Opzoek naar de manier om in het systeem te komen om zorg te mogen leveren. Waar dat van af hangt? Van codes. Codes die mij gegeven worden of niet, afhankelijk van andere codes, codes waar men meningen over heeft. UW codes komen niet overeen, probeert u het over 48 uur nog eens.
Ik ken de bedrijven niet, ik ken de mensen niet en ik denk eigenlijk dat dit computersystemen zijn met wie ik onderhandel, daar zit geen mens meer achter... en toch zorgen zij nu voor oponthoud en gedoe die erin resulteert dat ik niet betaald kan worden.
Ik ben al zeker een week bezig, eerst met frustratie, toen met humor en een traantje, toen met overgave aan iets hogers en inmiddels heb ik de hele regenboog gehad en bekruipt mij een unheimisch gevoel.
Ik lees een stukje van Dhr Gommers, je weet wel die IC- man die we veel hoorden tijdens de pandemie en zijn ideeën over de mogelijkheden die de chatGPT kan bieden in de zorg: 'Wat nou als je twee verpleegkundigen achter zo’n scherm zet om ’s nachts of 's avonds de vijftig ict-patiënten van mijn afdeling in de gaten te houden. En de rest van de verpleegkundigen gaat in een Google-stoel zitten.’ Hij laat een afbeelding zien van een arts die met koptelefoon in een naar achteren geklapte stoel zit. ‘Ze kunnen de klep dicht doen, lekker maffen en krijgen een piepje als ze nodig zijn.’
Groei en ontwikkeling gaat vooruit, en steeds sneller, maar steeds vaker krijg ik het idee dat we even moeten stoppen. Even stilstaan, even uitademen en dan even gaan zitten. Zitten we niet veel te veel in een collectief reactief patroon? Systemen die problemen op moeten lossen en inmiddels wringt het aan alle kanten.
Gefrustreerd vroeg ik of ik niet gewoon zwart kon komen werken, en dan contant uitbetaald kan krijgen en we lachen samen de frustratie weg. Ik adem uit en weet dat ik gewoon zorg wil leveren en dus duik ik weer in de wereld van codes, en eigenlijk schreeuwt alles in mij dat ik niet wil eindigen als die verpleegkundigen die Gommers beschrijft want dan was ik wel de ict ingegaan ofzo. Pfffff..
Nog iets meer uitademen en kijken waar de kansen liggen, want ik denk dat zorg van de mensen blijft, liefst dichtbij en simpel.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties