Of moet ik zeggen de systemen en ik mens. Want dit gaat over mij, maar ik vermoed niet alleen over mij, want dat is bijna nooit zo. Ik doe het niet goed in systemen, ze maken me ongelukkig en geven me een doods gevoel van binnen. Maar wat is dat eigenlijk? Wat is het systeem en wie ben ik binnen die systemen en wie ben ik dan erbuiten, en wat is erbuiten? Ik zie dat hier een groots onderzoeksterrein mogelijk is.
Zo'n 6 jaar geleden ben ik rond deze tijd gestopt te werken in een reguliere zorg instelling en werd ik zzp'er. Ik kon niet mee met de manier van roosteren, financieel kwam ik niet rond, en er werd veel van mij gevraagd en er was weinig ruimte voor mij, mijn inbreng, mijn authenticiteit. Wie betaald bepaalt, leerde ik daar dus we doen wat de baas zegt. Ook als het niet klopt of het kan anders?
We stellen geen vragen meer, dat heeft toch geen zin en kost alleen maar energie en levert gedoe op. Lichtelijk verslagen ging ik aan het werk maar besefte me al snel dat ik het met die attitude niet ging redden en ja hoor, daar was het gedoe... Ik voelde me klem en verliet dit werk. Dat had ik al eerder gedaan, veel vaker had ik dat al gedaan besefte ik mij. Ik houd de eer aan mijzelf, maak de ander niet oke en vertrek. Oefff....
Als zzp'er was ik ineens vrij in het bepalen van mijn eigen visie van mijn werk, ik bepaalde de kwaliteit van mijn werk, de richting en de uitvoering. Er waren kaders en ook daar schopte ik tegen aan of zocht de grenzen op van hoe ik mijn eigenheid kon behouden, ik zou mij niet laten bepalen en doe alleen wat ik al als nuttig zie, of als bijdrage aan de kwaliteit van mijn werk. Dit werd ook eenzaam, als zzp'er leek ik een roeper in de woestijn. Ik moest mee in keurmerken die niet onderbouwd zijn, mee met systemen die meer administratie opleverden dan dat ik zorg aan cliënten kon leveren en ook hier kreeg ik herkenbare antwoorden, want tsjaaa als je niet mee gaat betalen ze niet meer.
Ik zat in een Sangha, een groep mensen die allen op pad zijn met zichzelf en elkaar. Ook hier verloor ik mijn eigenheid, ik ging de lijnen volgen en voelde dezelfde doodsheid loeren, en de drang te vluchten, en dat heb ik gedaan, ik ben uitgestapt. Vrij! En ook alleen. En nu heb ik een andere Sangha, klein en intiem, met het thema sterven, dan heb ik weinig om van te vluchten, dat is wat een naderende dood doet, het is de gift van urgentie. In de vorm van het samenzijn zouden we een lijn aanhouden en ik zou daar wat in voorbereiden en ik ik merk dat ik het niet doe, ik stel uit, heb geen zin, en ineens zie ik dat ik weer denk bepaald te worden en ga in verzet, ik zit gewoon weer in verzet en gooi daarmee alles weg. Als ik dit inbreng gebeurt er magie.
Daarmee kom ik uit bij een levensmissie waarmee ik dit leven ooit instapte en ik als kind kennis maakte met een kinderlijke speelsheid, een authenticiteit en een creativiteit die geleefd wil worden, en de immense drang en zin die missie uit te voeren. En dan kom ik de mensen tegen die andere plannen met me hebben, ouders, leerkrachten, vrienden en vriendinnen... en ik die eerst verbaast ben, en mijn missie dan? En dan raak ik wat gefrustreerd, ze snappen het niet. Ik wil niet gebonden worden aan andermans plannen en ideeën, ik wil niet dat zij bepalen, ik heb wat te doen... en ik heb het ook te doen met de ander, ze geven mij voeding, veiligheid en liefde, en daar wil en kan ik niet zonder. En dat blijkt ook te gelden voor de systemen, ik wil leren, ik wil naar school, werken in de zorg maar potver, ik heb een missie gekregen SNAP DAT DAN!
Ik droomde over weer instappen, ik krijg inzichten over het licht laten schijnen van binnenuit, en ik ben integraal opgeleid, ik denk in (ge)helen, en zie dat ik steeds uitgestapt ben, fysiek, of emotioneel en dat mijn zzpschap ook ergens uitstappen was.
Ik zie dat er een helingsproces gaande is in mij, hoe ik mijn authenticiteit niet langer hoef te beschermen door uit te stappen maar dat de vraag is hoe me te verhouden tot de ander en hun ideeën en de systemen en wat zij beogen en mijn missie.
Ik ga niet meer weg, ik zal blijven, hoorde ik mezelf schreeuwen tegen mijn lief, het was een sleutel moment.
Een helingsproces kan eindeloos zijn, en een manier om geen verantwoordelijkheid te nemen. Want ik moet nog iets heler worden om.....Be the light, no matter what. De boodschap was helder. En de stap klopt ook, terug het systeem in. En mijn systeem raast, want hier wordt het ook nieuw en spannend. Oude gedachte structuren dienen zich aan als oplossing. Ik ga niet meer weg, ik zal blijven, en mijn missie ook!
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties