Die vraag krijg ik wel vaker, en meestal van mensen die de dood op veilige afstand proberen te houden. Vaak moet ik dan lachen en komt de wedervraag in mij op: wat heb jij tegen de dood.
De dood roept vaak angst op. Het is onbekend, groots en definitief. En dat kan een goeie reden zijn om het op afstand te houden op allerlei inventieve manieren. We hebben het er gewoon niet over, de dood bestaat niet zolang we het niet tegen komen. We gebruiken de medische wereld om ons zo lang mogelijk op te peppen, in leven te houden. Make up om de ouderdom op afstand te houden en ga zo maar door.
Wat nou als je weet dat de dood geen eindpunt is van het leven. Wat nou als blijkt dat het Leven gewoon doorgaat nadat we 'dood' verklaart zijn, wat zegt dat over wie we werkelijk zijn?
Voor de tweede keer dompelde ik mij onder in het verhaal van de Tibetanen. Die het leven voor en na de dood niet zoveel anders benaderen. Ook al laat je tijdens het sterven je lichaam los, dat deel die wij als ik ervaren reist door en maakt nog heel wat mee na het moment van sterven.
Ik ging op zoek naar de verhalen van onze westerse beschavingen en vond gelijksoortige verhalen. We moeten alleen iets dieper zoeken dan religie. Voor het ware verhaal moeten we naar het hart van religie, de esoterie bijvoorbeeld.
Ook daar gaan ze uit van reïncarnatie en een periode tussen de levens in van bezinning, van leren en groei uit het leven wat voorbij ging, en van loslaten en zo nodig van voorbereiden op een nieuw leven of op het herkennen van onze ware aard waarin je opgaat wanneer je het weet.
Dat heb ik dus met sterven, ik doe mezelf en ieder mens op aarde tekort te denken dat de goede zorg tot aan de dood gaat. De ware goede zorg, gaat daar aan voorbij, en noemen we ook wel zorg voor de ziel. Hierin hebben we in het westen nog veel te leren, ik neem je graag mee op mijn reis door de ontdekkingen op dit pad.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties