Man wat denk ik daar al lang over na. En iedere keer wordt het me meer helder. De weg is niet dat we de medische zorg rondom sterven verbeteren. De weg is dat we het er over gaan hebben wat sterven is, en hoe je dat moet doen.
En wat bijzonder is, is dat er al zoveel meer bekend is, al zoveel langer dan wat wij hier in het westen doen waar we maar nauwelijks gebruik van maken.
Het weekend Bardo beleven maakt mij dat wederom zo duidelijk. We worden allemaal uitgenodigd na te denken, of te contempleren over de betekenis van onze dood en daarmee het leven zelf.
Dat kunnen we met name doen, door te mediteren, door onze blik te verruimen en door voorbij ons denken te gaan. Wat mij betreft blijven we hier (in het westen) teveel hangen op het fysieke lichaam, en daarvoor hebben we medisch gezien een hoop antwoorden gevonden maar de vragen en het lijden blijft.
De mind bestuderen we inmiddels ook, en medisch gezien staan we daar al vrijwel met lege handen.
Door te leren mediteren, leer je aanschouwen, en leer je te onderzoeken en te ervaren wie je werkelijk bent. Van daaruit zou je dan de vraag kunnen stellen wat de dood betekent voor ons.
Hier ligt denk ik een cruciaal antwoord op onze tekort schieten de stervenszorg. Leer mediteren, en wacht niet tot je een diagnose krijgt maar begin vandaag.
En ik zou ook nog denken dat we de hemel en hel hier op aarde mogen gaan zien, inplaats van deze na de dood te verplaatsen. Hoe wij zelf de Hemel en Hel creëren.
En als we dan niet naar de Hemel gaan,wat gebeurt er dan wel?
Ik weet ook niet of de Tibetaanse Bardo onze antwoorden zijn, maar ze geven in iedergeval een ingang naar een diepgaand onderzoek naar leven en sterven bij leven.
Ik zie voor me dat we in de toekomst allemaal leren mediteren en leren te onderzoeken wie we werkelijk zijn en wat de dood betekent. Het zal ons veel (nieuwe) inzichten brengen en inspirerende kruisbestuiving bieden op de stervenszorg die we kennen.
~ Marieke
Reactie plaatsen
Reacties