Ik kreeg laatst wat mensen bij me die hadden gehoord dat ik was gestorven en hoe dat was. Ik moest lachen natuurlijk, want immers hier zit ik en ik leef. De spanning rondom het thema is zo voelbaar en ik merk hoe precair het is om daar dan wat van te zeggen. Ik kon alleen maar laten weten dat het meditaties waren en het zeer licht en prachtig was.
Ergens kan ik voelen dat men gerustgesteld wil worden over de dood. En ik weet natuurlijk niet zeker of wat ik nu weet per se geruststellend is. Woorden vinden voor wat ik meemaakte is niet gemakkelijk. Zeker wanneer ik me besef dat het niet sterven was maar oefenen in sterven, of meer nog, oefenen in een mogelijkheid van wat sterven zou kunnen zijn.
Het volgende schreef ik er over kort na het weekend waarin ik eerst via meditatie mijn sterven ervoer, daarna de fases daarna tot aan een wedergeboorte. Dit alles vanuit het Tibetaans dodenboek en vertaald naar het Nederlands:
Na een paar hele hoogenergetische dagen van liefde lande ik ook weer in de duisternis, de leegte. Er kleeft echter weinig drama aan wat ik uit het verleden zo goed ken. Ik herken het eerste stuk uit de tekst die we kregen als een diep inzicht:
"Onze aard is in wezen een leegte,
en die leegte heeft het vermogen om te scheppen en te weten.
Zuiver bewustzijn, zonder welke vorm dan ook.
Dit is de diepste waarheid van het Bestaan."
En vanuit de leegte is het dan de scheppende mind die constructies gaat bouwen. Dit is een immense potentie van mogelijkheden. Zo wandelde ik gisteren naar school om de kids te halen en halverwege lag een heel klein zacht wit veertje. Ik liep eerst door maar werd als het ware terug getrokken en liep terug om het veertje te pakken.
Toen ik doorliep naar school was het ineens alsof ik mezelf voor mij zag lopen, de versie die het veertje niet gepakt heeft. En ineens was daar de versie die snel op de fiets was gesprongen, en de honderden versies die onder allerlei omstandigheden dingen gingen doen.
Een ontroerend moment, omdat ik me daarbij realiseerde dat wat ik ook doe, het altijd oké is en dat al die andere keuzes er ook op een bepaalde manier zijn. Wat ik me ook besefte ten diepste is die kracht van de scheppende mind, en dat alles geconstrueerd is van daaruit.
Als ik de Liefde zelf ben, en de mind de wereld schept, wat geeft dat dan wel niet aan mogelijkheden. Het ego gaat hier graag mee aan de haal, en ik besef me erbij dat er universele wetmatigheden zijn waardoor er niet alle vrijheid is. En ik ben hier ook met een doel, dat geld ook ergens voor, dingen die ik bijna niet in woorden kan vatten.
Het is alsof ik ontwaak, of innerlijke ogen zich openen. Zo zat ik op de fiets op een drukke oversteek in Groningen en ineens was ik weg, er was enkel nog de ruimte waarin de chaos zich bewoog, het was een moment, bijna als bij een trip dat je zo helemaal vol verwondering kan zijn, en dan als je het probeert te pakken, schiet het ook weer weg. Het voelt nog wat verdwaald ofzo, en tegelijkertijd gaat het leven gewoon door als altijd. Al zie ik mezelf nu meer de vraag stellen: "wat Liefde zou doen op dit moment?", ook als de spanning oploopt in de drukte van alle dingen die ik moet doen en werk, gezin, huis, projecten ed.
Er is een soort tragedie van het leven meer aan het licht gekomen, een die gaat over dat we alles kunnen scheppen wat we willen en ik 'kies' dan bijvoorbeeld voor eenzaamheid in plaats van verbinding. Het oefenen van sterven brengt vooral veel voor het leven hier en nu. Omdat de angst voor dat onbekende oplost en ik nu weet dat de dood niet een eindpunt is. Het is een overgangsfase naar zoveel meer, alleen is dat niet zoals ik het me hier als mens voor kan stellen. Er zitten zoveel paradoxen in, dat oefenen een blijvend proces wordt voor mij, misschien op een gekke manier zelfs een way of life
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties