Voor de tweede keer reis ik naar Den Haag om een weekend te gaan ervaren hoe het zou kunnen zijn om na de dood door de verschillende Bardo lagen te reizen.
Voor de Boeddhisten zijn er verschillende bewustzijns lagen waar we doorheen reizen bij leven en ook na het leven. Voor mij een immens interessante manier om te leren en te ervaren.
Ik besef me wederom onderweg naar Den Haag hoe het reizen een prachtig metafoor bied voor het sterfproces.
Ik heb mij goed voorbereid en weet al dat er geen treinen rijden. Dus ik zoek uit hoe mijn alternatieve reis er uit gaat zien. Ik pak mijn spullen in en op de ochtend zelf wordt ik wakker en striemt de regen tegen de ramen.
Ik laat me niet gek maken en pak mezelf in in een regenpak en loop met mn spullen naar mijn fiets. Lekker band
Ik laat me niet gek maken en pak de pomp, en fiks het probleem. Blij met mn humeur en kracht stap ik op de fiets naar de alternatieve bushalte.
Nog geen tien meter verder is mijn band alweer leeg. Ik zet mn fiets ergens in een hoekje en ga lopen. Inmiddels is het droog en zweet ik flink in mn pak maar als ik de bus wil halen moet ik flink door lopen. Een donkere gedachte komt langs en ik zet muziek op om m te verdrijven. Ik ben op tijd maar helaas, geen bus. Wel bellende mannen, dat is al heel wat. De inhoud van het gesprek echter geeft geen hoop, een grote organisatie waarbij niet duidelijk is wie wat had moeten doen en wie de antwoorden heeft. Ik pel mn regenpak af en ga rustig zitten met mn muziek. Om mij heen begint men flink te balen, ik zet de muziek wat harder.
Ik blijf erbij, ik laat mij vandaag niet gek maken. Wanneer de bus, veel te laat wel aankomt en ook meteen vertrekt moet ik grinniken als hij verkeerd rijd en ik op het klokje zie dat mijn trein inmiddels vertrokken is. Tuurlijk denk ik, iedere keer als ik denk te weten wat er gaat gebeuren zal het anders zijn. En dan komen we aan, en de trein naar Den Haag, heeft gewacht.
Het sterfproces is als deze reis, het duurt gevoelsmatig altijd langer dan we denken, of diep van binnen hopen, want het verwijlen in dat niet weten is soms bijna niet te doen.
En we kunnen het nog zo goed voorbereiden, we hebben in werkelijkheid geen idee over wat er zal gebeuren. Het is een constant schakelen en reageren op het moment zelf met daarin een loslaten van wat we verwacht hadden en anticiperen op wat er is.
En dan heb ik het nog niet gehad over alle mensen die willen helpen op allerlei manieren, of zelf juist terugschrikken, gefrustreerd zijn, niet durven benaderen of handelen...
En de professionals die het ook niet altijd weten, de systemen die vast lopen...
En zo zit ik nu in de trein, nog een beetje na te denken over al die processen en steeds meer in overgave naar dit weekend. Ik zal te laat komen zo, maar ja...te laat voor mijn eigen sterven.....
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties