Je doet een andere broek aan, of je gaat niet mee hoor ik ze zeggen. Je accepteert me maar zoals ik ben of ik ga niet mee, schreeuwt hij terug.
Hij mag dan vijftig zijn, maar het blijft mijn kind, zegt ze tegen me als hij woedend weg loopt. Dat begrijp ik wel, laat ik weten, maar ja, het is ook een volwassen man, geef ik haar terug. Ze staat in een enorm dilemma, waarbij ze ziet hoe haar kind zich minder goed verzorgt als vroeger. Haar hart huilt, want het was namelijk altijd zo'n ijdele mooie man.
En dus wil ze hem helpen zich wat beter te verzorgen, maar ja, koppig als hij is, en volwassen, laat hij dat niet gebeuren. Zijn vader loopt achter hem aan en ik kan een grinnik niet onderdrukken, hij is ook net zijn vader laat ik haar weten en ze glimlacht ook, maar hij lijkt ook erg op mij, gevoelig als hij is, zegt ze voorzichtig.
Mijn kinderen zijn nog lang niet zo oud, maar toch kan ik me er wat bij voorstellen dat je kinderen je kinderen blijven, zeker als ze kwetsbaarheden hebben zoals deze man die zo psychotisch is en blijft dat een zelfstandig leven er niet in zit. Het is een parel van een man, laat ik haar weten. Een man met een groot hart, enorme creativiteit en heel veel humor. En hij heeft ook last van het leven wat hij leidt omdat hij zo beperkt en bemoederd wordt door zijn ouders en door de zorg. Ze kijkt me dankbaar aan, ik dacht dat ik de enige was die hem zo ziet, hij is zo speciaal, maar niemand kan het zien omdat hij zich niet verzorgt en daarmee mensen afschrikt.
We praten wat en al snel zie ik hoe deze vrouw geplaagd wordt door de gedachten hoe de maatschappij, en haar omgeving in het bijzonder, naar haar kind kijkt. Hoe ze hem afwijzen, bang voor hem zijn en hoe ze fluisteren achter zijn rug om. Ze wordt geplaagd door de gedachte dat hij afgewezen wordt, en zij blijft daarmee ook zitten met een gevoel een slechte moeder te zijn.
Dan vertelt ze al bij zijn geboorte gevoeld te hebben dat dit een heel bijzonder kind zou zijn, en hoe ze eigenlijk verloren is om op deze intuïtie af te gaan, en hem te blijven zien voor dat bijzondere kind dat hij was en is, die Parel. Ze wordt geplaagd door de opgelegde verhalen vanuit haar omgeving, over gek zijn, over afglijden, over hoe het hoort en wat niet hoort, over vies en gevaarlijk, over raar.
Bijzonder hoe alle gesprekken vandaag gaan over deze verhalen, hoe we eigenlijk allemaal goed willen blijven in de ogen van de ander. En hoe we de rottigheid projecteren naar anderen en hoe sommige mensen het op zich genomen lijken te hebben een hoop rottige projecties op zich te nemen. Zoals de Parels waar ik mee mag werken. Het is niet moeilijk te zien hoeveel schoonheid zij in zich dragen, maar je moet wel een aantal culturele brillen af durven zetten. Je moet wel de tijd durven nemen die ander te kunnen zien, helemaal. En dan moet je je rug recht durven houden als de omgeving er schande van spreekt, hoe deze mensen zijn, of erbij lopen en de schoonheid blijven zien van iedere Parel. En je moet de moed hebben om in de verschillen te blijven staan. Want juist daar zit de kleur van het leven. En eigenlijk blijken we dan allemaal bijzondere kinderen, op zoek naar erkenning en Liefde. In ons allemaal zit die parel, vol schoonheid die niet altijd gezien wordt door de omgeving. En het belangrijkste wat we werkelijk kunnen doen is elkaar dus zien, en een klein beetje liefde geven, of zoveel je kan en durft.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties