(Geïnspireerd door het boek van Damiaan Denys, Het tekort van het teveel)
'De psychiatrie claimt als medische wetenschappelijke discipline wel het alleenrecht over onze mentale gezondheid, maar kan geen beterschap garanderen. Sterker nog, ze verzint voortdurend waanzinnige stoornissen die mensen ziek maken om hen nadien met efficiënte behandelingen de dood in te drijven. De psychiatrie is de enige medische discipline die mensen niet beter maakt maar slechter maakt en niet geneest maar dood.' ....... Waarom is de kritiek op de psychiatrie zo massaal, radicaal en zo veroordelend?
Zeggen we dit ook van de oncoloog, die weer een nieuwe kanker heeft gevonden en daarmee nieuwe behandelingen? Of de cardioloog? Het antwoord is simpel. Wanneer we naar de dokter gaan en we ons fysiek bloot moeten geven is dat soms schaamtevol en ongemakkelijk, maar onze Ziel blijft in takt. Zo redeneert Denys. Maar wanneer we naar de psychiater gaan moeten we onze intiemste binnenwereld bloot geven, er worden vragen gesteld over thema's die zo intiem kunnen zijn dat we ze nooit eerder deelden met geliefden of zelfs onszelf. En nu moet het op tafel komen, en wordt er in een sessie een dsm diagnose op gestempeld en met een recept in de handen sta je na een half uur weer buiten.
Van daaruit is kritiek op de psychiatrie dus ook terecht en nodig. Psychiatrie gaat over iets dat iets wezenlijks raakt. Het is het meest intieme van ons wezen, het gaat over psychisch lijden. En psychisch lijden raakt aan de essentie van ons mens zijn. En daar mag je iets van vinden, daar moeten we zeer kritisch op zijn en blijven.
Een hulpvraag richting de psychiatrie vergt moed en hulp bieden aan mensen met dit soort hulpvragen vergt uiterst veel respect. En dat is de ruimte waarbinnen de therapeutische relatie kan ontstaan. Voor zover Denys.
En wat een mooi uitgangspunt. De therapeutische relatie. Hoe die op te bouwen in een tijd van tekort aan personeel. In een tijd waarin we veel al met uitzendkrachten en zzp'ers werken. De ggz is in nood, er liggen heel veel hulpvragen, en nog altijd toenemend. En we hebben steeds minder mensen, minder plekken en ook minder antwoorden. Waar praten en pillen eerst nog wel een groot deel van het antwoord leken, zien we nu steeds vaker dat dat niet afdoende is, en het psychisch lijden alleen maar toe neemt.
En nu? Zonder meteen een oplossing te hebben zijn er mensen die op zoek zijn naar oplossingen. Mensen die zelf met grote vragen op pad gegaan zijn, niet langer in de boeken maar met name in hun zelf. Dit levert een schat aan wijsheid op, naast de vernieuwende kijk op lijden, op trauma, en op menszijn. Deze zoektocht is voor ons allen steeds meer van belang, omdat er niet langer altijd een professional klaar staat als je psychisch lijden ervaart.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties