Een belangrijk thema kwam voorbij deze week. Namelijk wanneer onze overlevingsmechanismen problematisch worden.
Ik werk af en toe op een afdeling waar een hoop mensen last hebben van een zeer traumatische jeugd. Sommige ervaringen zijn zo intens geweest dat hun systeem ter overleving een stuk van zichzelf hebben afgesplitst zodat ze in het dagelijks leven kunnen blijven functioneren. Hoe heftiger het trauma, hoe dieper het weggestopt dient te worden, en wanneer er meerdere traumatische ervaringen zijn is het zelfs mogelijk dat er meerdere delen afgesplitst worden.
Dit geld na genoegen voor iedereen. Misschien herken je het wel dat je getriggerd wordt door onrecht en je ineens woedend bent en wil schelden of misschien zelfs slaan? Of dat iets je zo verdrietig maakt dat je liefst wegkruipt en alleen bent. Dit zijn normale reacties die we in ons volwassen leven kunnen leren herkennen en beheersen, of zelfs kunnen integreren wanneer met onszelf aan de slag gaan.
Ik kan dat zeggen omdat ik het zelf herken, en wat ik ook geleerd heb is dat het ook betekende dat ik de pijn te incasseren heb. De pijn die bij de ervaring hoort waar het overlevingsmechanisme voor aan gegaan is. En die pijn die je te incasseren hebt, zorgt er vaak voor dat we er niet aan willen om ermee aan de slag te gaan want die kan zo overweldigend zijn, net als in dat moment zelf..
Wanneer het trauma heftig is, of er is sprake van meerdere traumatische ervaringen kunnen die afgesplitste delen zo versnipperd raken dat je de controle erover verliest. Mensen horen bijvoorbeeld ineens stemmen (dit zijn die delen die zich kenbaar proberen te maken) en mensen kunnen wisselen tussen die delen wanneer ze getriggerd worden maar hebben dat niet door, zij ervaren dat als een soort wegrakingen en weten niet meer wat ze toen gezegd of gedaan hebben. De delen die afgesplitst geraken blijven qua ontwikkeling stil staan op het moment dat ze ontstaan. Zo kan er dus een zeer kinderlijk stuk omhoog komen inclusief de kinderachtige reacties. Deze problematiek wordt nog te weinig herkend en zo krijgen mensen in de hulpverlening bijvoorbeeld de diagnose schizofrenie of het wordt als psychotisch gezien en daarvoor krijgen ze dag medicatie die eigenlijk niet zal werken. De naam van deze diagnose is de dissociatieve identiteitsstoornis of DIS.
En de weg eruit? Is de delen weer te integreren. Een weg is dat er individueel gekeken moet worden hoe dat het beste gedaan kan worden voor iemand. Aspecten kunnen zijn dat je dit in ieder geval lichaamsgericht benadert en iemand te leren hoe dit werkt, en door de bereidheid van diegene de pijn weer te gaan voelen en dat heeft een stevige bedding nodig van geliefden en eventueel een professioneel systeem als een afdeling. Wat het niet nodig heeft is medicatie om te dempen, daarmee werk je in principe het proces tegen, het kan wel ondersteunend zijn als de pijn te veel in een keer omhoog komt en neigt te hertraumatiseren. Wat het zeker niet nodig heeft is antipsychotica, mensen zijn namelijk niet psychotisch.
In de paravisie kun je deze maand hier meer over lezen in het stuk 'Kleine meisjes worden niet groot' van Niels Brummelman. Ook heeft Iris van Zomeren een boek geschreven over haar ervaring hiermee, 'van Waanzin naar Wijsheid'.
~ Marieke
Reactie plaatsen
Reacties