"Heel vaak is er niets op te lossen, maar kun er wel gewoon voor iemand Zijn, en dat maakt alle verschil."
Wanneer ik een van de mensen bij ons verder en verder weg zie glijden bekruipt mij een naar gevoel van ongemak. Hoe helpen wij deze man? Al die medicijnen die we hem geven tegen angst, onrust, stemmen, verwardheid... wat doet het voor hem? Als ik hem aanspreek komt er geen reactie. Glazig kijkt hij mij aan. Wie ben jij vraag ik voorzichtig. Ik ben Johan verteld hij mij. Dat is niet zijn naam, waar is Gijs, vraag ik hem. Die is dood, laat hij mij weten. Dood? vraag ik hem lichtelijk geschrokken, sinds wanneer. Sinds een paar dagen, en nu moet ik verder racen. Hij zit op de bank inspannend naar de tv te kijken en maakt met zijn handen gebaren alsof hij mee racet. Oja, ik zie het, sorry ik laat je ermee, laat ik hem weten en hij bedankt me met een grijns.
Hij lijdt duidelijk, dat geeft hij ook geregeld aan. En wat dan? Al die medicatie afbouwen is ingewikkeld al dan niet onmogelijk omdat het zoveel bijwerkingen heeft dat hij daar ook heel veel last van zal hebben. Daarbij zal zijn ziekte problematiek ook wederom opvlammen en is zo ingewikkeld uit te maken wat wat is. Hier is geen goed antwoord wat te doen. Het is steeds kleine stapjes maken en proberen of iets beter of slechter wordt. En de kwaliteit van zijn leven? Die wordt steeds minder, dat laat hij ook blijken.
Ook psychiatrie kent een chronische variant, een palliatieve fase. De fase waarin je weet dat iemand niet langer beter kan worden en waar je gaat zoeken waar de kwaliteit van het leven nog te vinden is. Soms zit Gijs naast me en kijk ik een leegte in als ik hem aankijk. En dan kan er zomaar ineens een glinstering in zijn ogen ontstaan, die prachtige blauwe ogen met lange wimpers. Tijd voor een pafke, zegt hij dan vaak, ga je mee? En ik grinnik, zeker, laat ik hem weten. Dat is wat hem kwaliteit biedt, schraal vanuit mijn perspectief, maar kwaliteit voor hem. En als ik tijd heb, gaan we samen buiten zitten, en genieten we van de frisse lucht, of eigenlijk.... ik geniet van de frisse lucht en zijn rust terwijl hij rookt, en hij? Ik heb geen idee wat er in hem omgaat, maar als ik iets langer blijf kijken, kijkt hij ineens terug en is daar die mooie lach...
Wat kan het ongemakkelijk zijn als alles in je systeem wil helpen, en je soms maar zo weinig kan doen.
Maar het is waar, in dat moment, genieten we beide even, en ik besef het me als hij vijf minuten later weer bij de deur staat, en me grijnzend aankijkt. Tijd voor een pafke, zegt hij, ga je mee?
Muziek kan zo'n prachtige inkleuring zijn voor verhalen, dus ook vandaag weer bijpassende muziek:
Healing (Piano Version) (youtube.com)
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties