Dat het dat kleine meisje was, dat schreeuwde om erkenning. En al die interne jongens en meisjes die wij allen in ons dragen, zo wanhopig op zoek naar contact met hun moeder, of met hun vader, en die door welke omstandigheden of conclusies dan ook, leven in afgescheidenheid
Dat diepe verlangen naar verbinding, naar contact met de ander
dat wat er op dat moment niet was
Die pijn van dat moment
wordt herbeleefd,
keer op keer op keer....
En dan het verdriet, de eenzaamheid, de woede.....En daaroverheen, de jus van wat kon werken voor ons
Zij die het zo graag goed doen, of zo bang zijn het fout te doen
Die eenzaam zijn, alleen of onder de mensen
De presteerder, die alles zo perfect doet,
De goeddoener die er altijd voor anderen is
De opgever die toch niks van zijn leven kan maken
De presteerder die overal het beste in is
Het slachtoffer dat nergens iets aan kan doen
En zo leef ik mijn leven, totdat....
Mijn partner mij keer op keer triggert en ik liever een scheiding wil
mijn kinderen mij zoveel spiegelen dat ik mijn woede ben geworden
collega's me irriteren en ik weer eens een andere baan zoek
ik mot heb met de baas en liever voor mezelf ga werken
In ieder van ons leeft een gekwetst kind
Die heeft in een vroeg stadium niet de aandacht en ruimte gekregen die het nodig had
Het is geen groot trauma die we kunnen herleiden
Maar ook kleine trauma's kunnen diepe sporen nalaten
En als ouder van mijn kinderen, begrijp ik ook hoe ook mijn ouders hun best hebben gedaan
Voor nu ben ik de ouder die dit meisje zo gemist heeft.
Ik neem haar in mijn armen en vertel haar hoeveel ik van haar houd
wat voor prachtig mensje zij is, zo vol liefde en potentie
en we blijven staan, totdat haar lijfje ontspant
en zij met een twinkel in haar ogen,
klaar is voor de dag
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties