Het is waar dat alles wat we behaald hebben in de ontwikkeling van de mens een hoop gebracht heeft, op gebied van bouw, techniek, zorg, reizen. Ik ben dankbaar dat de parodontoloog net in mijn tandvlees zat te snijden en het bot zo bewerkt heeft dat ik nu geen gapend gat meer heb naast mijn kies, omdat ik weet dat dat een plek is waar veel ziekten als bijvoorbeeld alzheimer mijn lijf binnen kan komen volgens de wetenschap. Het is fascinerend hoe we organen kunnen vervangen, wolkenkrabbers bouwen, en kunnen vliegen naar de maan.
En er is iets geks gebeurd onderweg. Nu ik zorg wil leveren aan een gezin moet ik een code hebben, blijkbaar heb ik de verkeerde code, en als ik die code wil veranderen mag dat niet, omdat ik een andere code niet heb, maar die andere code mag ik niet aanvragen, zonder uitleg wordt mij de toegang ontzegd.
Ik wil ze bellen, ik kom er niet door, steeds lijkt het of er opgenomen wordt en wordt dan het gesprek beëindigd, vast een foutje bij doorschakelen ofzo, maar na 5 keer weet ik zo net niet wat daar fout gaat. Daar zit ik dan, via de systemen kan mijn pgb opdrachtgever mij niet toevoegen aan haar systeem, en daarmee moet zij mij uitbetalen voor mijn werk, wat dus nu niet kan....
En dan de zorg in de ggz, ik begin te zien dat mijn zzp-schap altijd een afstand houdt tot het team en het werk zelf. Ik ben wel meer vrij te doen wat ik wil, maar ook minder betrokken, en dat past mij niet. En als ik dan besluit in te stappen moet ik zoveel concessies doen op mijn vrije tijd en verdiensten, dat ik weer weet waarom ik ooit als zzp'er ben gaan werken. Een heimwee overvalt mij. Ik wilde dat ik gewoon weer voor mensen kon zorgen, dat ik op de fiets stap, naar ze luister, wat taken doe die zij niet meer kunnen en dan weer naar huis fiets en mijn kinderen uit school haal. Het systeem lijkt ons zo in de klem te houden en één van de antwoorden die ik steeds terug hoor als ik vragen stel in dat systeem, is dat men er niets aan kan doen omdat het nou eenmaal zo is afgesproken.
Waren systemen er niet om ons leven en werken wat gemakkelijker te maken? En als we allen naar elkaar en het systeem wijzen, bij wie moet ik dan zijn als ik denk dat het systeem niet deugt? Is er dan niemand meer verantwoordelijk? Ik besef me wederom dat mijn levenstaak hierover gaat, wees het licht, no matter what...En dan begrijp ik ook dat ik concessies zal maken, maar ze zullen mij niet klein maken. Ik zal codes regelen, ook dat zegt verder niets over wie ik ben of de zorg die ik lever. En ik zal vragen blijven stellen: waarom doe jij wat je doet, waarom is de regel zoals hij is, wie is er verantwoordelijk als er iets moet veranderen. En alles met de hoofdvraag: hoe worden we (ik) weer iets meer simpelweg mens, en wordt menselijkheid weer een hoofdwaarde zodat we weer wat meer lol en gekheid kunnen ervaren in het leven, speelsheid en verbinding, en boven al de liefde zie ons in dit leven voortdrijft. De liefde voor onszelf en elkaar en de wereld als geheel...
Op naar een avond werken met mensen, die in de diepte van hun bestaan zoeken naar betekenisgeving van alles wat ze meemaken, net zoals ik
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties