Praten zonder naar de woorden te luisteren

Gepubliceerd op 3 juli 2024 om 18:12

Even in alle eerlijkheid, zegt iemand die bij de koffie naast me zit tegen me, maar een gele tong zou ik niet in mijn oogkas willen. Ik kan een grinnik bijna niet onderdrukken en kijk hem zo serieus mogelijk aan. Ik zou eerlijk gezegd geen enkele tong in mijn oogkas willen, antwoord ik. Tsjaaa, daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben maar ja het is natuurlijk zo dat dingen weet je wel en dat woord dat niet langer uitgesproken mag worden je weet wel..... z'n frustratie loopt op.

Ik zit op de afdeling samen met deze man en nog wat anderen buiten aan de koffie. Ik heb soms gesprekken hier waarvan ik steeds meer begrijp dat het niet de woorden zijn die van belang zijn, het zit hem in de toon, de emotie die het in mij oproept, en in dingen die ik niet altijd onder woorden kan brengen.

De rest druipt af als de koekjes op zijn. En ik vraag hem naar het woord wat niet uitgesproken mag worden. Via associaties die ik niet kan volgen in woorden komt hij op, en hij spelt het enkel, s-e-x. En ik zie hoe hij eigenlijk hunkert naar aanraking en liefde. Hoe hij zich beperkt en opgesloten voelt, betutteld en bepaald. Het waren niet de woorden die me dit vertelden, het was de toon, de emotie en enkele sprongen in zijn associaties.

Kom je me helpen mijn kamer op te ruimen? Vraagt een ander, ik had je toch koffie beloofd. Eigenlijk vraagt hij aandacht en gezelligheid en een goed gesprek, ook hier vliegt het gesprek alle kanten op en besluit ik vaak zwijgend op te ruimen. Wanneer ik mijn aantal woorden beperk wordt het vaak rustiger.
Ik ben soms zo gericht op die woorden, en waar die voor staan dat het me ontgaat welke ladingen er heen en weer geslingerd worden in emoties. Hoe ik uit een gesprek kom en me ineens woedend voel, of miskend of onmachtig... Voor mij zijn deze verwarrende gesprekken een uitgelezen kans om me te bekwamen te voelen wat er eigenlijk gezegd wordt.
 
~Marieke

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.