Ik WIL dat dit STOPT.... een overweldigende pijn, intens ongemak, overspoelende emoties, gedachte knopen....Er zijn zoveel situaties die ons soms in het verlangen slingeren dat het te veel is, dat ik wil dat het stopt. In de zorg kom ik geregeld mensen tegen bij wie dat ook zo is. Ouderen die vinden dat hun leven lang genoeg was, en jongeren die te veel lijden en niet meer weten hoe te blijven staan.
Ondraaglijk lijden. Het is een intens thema en een die ook ik liever uit de weg ga. Als ik dat ervaar, kruip ik weg, in mijn eigen ruimte, alleen. Nu ik dit thema onderzoek, in de wereld en in mij, merk ik de intensiteit van dit thema. Laat ik er maar niets over zeggen, want wie weet wat dat oproept of afstoot in anderen, of in mij. Toch denk ik ook dat dit een van de thema's is waar velen omheen draaien.
En het creëert ziekten op vele manieren. Fysiek, omdat we niet langer willen en kunnen voelen blokkeren we onze eigen levensenergie, dit is ziekmakend. Psychisch lopen we vast in een gedachten wereld, en sociaal ziet het er aan de buitenkant soms nog wel oke uit, als we die energie op kunnen brengen, en soms zijn we al terug gegleden in een eigen bubble, veilig maar wel alleen.
Zelfs schrijvende merk ik hoe zwaar dit thema nog in mij leeft. Toch ervaar ik ook dat het ruimte nodig heeft, de zon schittert voorzichtig door de wolken heen en belooft een andere wereld. En die nieuwe wereld is zo voelbaar en heeft het nodig dat de pijn die er leeft in zovelen van ons, gehouden wordt, geëerd wordt en er mag zijn, in de lichtheid van het bestaan zelf. Ik ken het ook dat ik zoveel lichtheid ervaar dat ik bijna opstijg, dat ik verdwijn....soort van dan.
Er is een beweging gaande tussen de zwaarte van de pijn en willen dat het stopt, en de eindeloze lichtheid in mij, als een weegschaal die zijn balans zoekt. Eerst slaat hij uit naar een van beide zijden, en langzaamaan ontstaat dan het balans. Die uitersten zijn er ook in de wereld, de een heeft een licht bestaan en de ander ervaart overweldigende zwaarte. In die beweging is het waar we er voor elkaar kunnen zijn. De pijn is niet persoonlijk, het is een collectieve energie in de wereld waar de een meer inhaakt dan de ander. Waarom? Geen idee.
'We are all wounded healers.' Er is kritiek op de toenemende groep van therapeuten en coaches, en vanuit professioneel oogpunt snap ik dat. Echter vanuit het oogpunt dat er een beweging gaande is van het gezamenlijk houden van de collectieve pijn is het toe te juichen dat we elkaar gaan bijstaan in deze beweging, hoe we elkaar bijstaan in de weg naar heelheid, naar balans. En dat zij die bijna gebukt gaan onder die pijn niet langer geïsoleerd worden, of dat de pijn persoonlijk gemaakt wordt. Een doodswens was in wat ik tegengekomen ben, nog nooit een verlangen naar de dood zelf, maar altijd naar het einde van het lijden, en een het onvermogen om het lijden alleen te dragen. En de doodsangst was of eigenlijk is nog steeds in mij een angst om werkelijk te leven. En daar tussen in is de zoekende beweging gaande naar die balans en naar heelheid
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties