Ik was even vergeten dat ik dood ga, in minder dan een jaar, althans, dat is het project. Was ik mijn dood vergeten, of het project? Ik was even opgegaan in het leven, opgegaan in het verlies van iemand die mij dierbaar was, opgegaan in het werkende leven waarbij ik voor keuzes sta, opgegaan in zaken die ik voor de kinderen moet regelen, opgegaan in het huishouden en onze planningen, zo bezig met van alles....
En nu sta ik even stil, een prachtig lang nummer van Archive (again, long version) komt voorbij, en ik leun in alle drukte even achterover en sluit mijn ogen. Ik breng mijn aandacht terug in mijn lijf en voel hoeveel spanning er zit, met name mijn schouders. Ik weet dat dat het thema is (het leed van) de wereld dragen...pffff
De tekst van de muziek is poëtisch en de muziek brengt mij terug naar mijn jongere jaren in het rock café. Langzaam ontspant mijn lijf en geniet ik even van de herinneringen aan die tijd.
Ik keek van de week de documentaire dying to live (Doc2 op NPOStart), hartverscheurend en zo liefdevol. Een huisarts die mensen in de laatste levensfase ondersteund en dan zelf ongeneeslijk ziek wordt. Soms heeft ze zulke goede dagen dat ze vergeet dat ze ongeneeslijk ziek is en dat de dood nabij is. En ik zie bij haar hoe dat ook maar goed ook is, omdat ze dan zo opging in de ervaring van het leven zelf, niet als vlucht, maar omdat het zo gebeurt. Ze maakt herinneringen met haar man en kinderen, en werkt omdat dat haar passie in het leven is, het is waarom ik het zo lang volhoud vertelt ze, en ik kan me dat zo goed voorstellen. Hoe je passie in het leven je op de been houd, waarbij anderen in bed stappen en het leven opgeven, en dan zomaar weg zijn. Beide gebeuren, het zijn allen keuzes, en ook weer niet, het is ook wat gewoon gebeurt. Haar behandeling werk, waar voor sommigen een behandeling al meteen fataal kan zijn.
Ik was mijn sterfelijkheid vergeten omdat ik opging in het leven, niet omdat ik de dood ontkende, maar omdat ik zo vol in het leven sta, inclusief alles, dat is een keuze, en ook wat gewoon gebeurt. En soms ben ik ineens zo moe, dan kan ik alleen nog slapen, even niet leven, niet sterven....even niets dan stilte, de eindeloze stilte waarin ik mag rusten. 'Give it to God my love', en in mij komt dat dan ook op, dat ik even mag rusten in de handen van God, van het Bestaan zelf.
Mijn contemplaties vinden vaak plaat in de donkere stilte van de nacht, als ik in bed kruip, voordat ik in slaap val. Leven en sterven zijn grote en kleine thema's in ieder leven besef ik mij weer, voordat ik in een diepe slaap val.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties