Er heerst een soort algemene opvatting zeker in het westen, dat wanneer we leven er iets is, en wanneer we sterven dat iets er niet meer is. En in zekere zin is dat waar, en in zekere zin is dat onwaar. Er zit namelijk een soort aanname in dat al het leven er is tijdens het leven en al het sterven er is aan het einde van dat leven. Beetje gek gezegd maar ik zal het proberen uit te leggen.
Wanneer we op aarde arriveren krijgen wij een systeem dat wij gedurende dit leven ik gaan noemen. Een identiteit. Die ik krijgt een naam, een set overtuigingen, waarden en normen, en allerlei rollen en contexten waarin het zich gaat bewegen. Zo ben ik oudste dochter, moeder, partner, vrouw van, verpleegkundige, vriendin zus en zo nog vele rollen en contexten waarin ik mij ik noem met alles wat daarbij hoort. En die ik, zal eindigen als ik sterf, in het algemeen gezien.
Toch als we inzoomen, zul je zien dat we al eerder sterven, en veel vaker dan een keer sterven in dit leven. En dat kunnen we alleen maar onderzoeken als we kunnen ervaren dat IK meer ben dan ik denk. Het onderscheid leren maken tussen IK en ik is daarbij van cruciaal belang. IK omvat meer dan de ik die we in het dagelijks leven vaak het meeste ervaren of het meest bekend mee zijn. Die IK kunnen we ervaren door bijvoorbeeld te mediteren. Bij bijvoorbeeld mindfulness leer je te kijken en te luisteren naar geluiden om je heen, pijntjes en andere ervaringen in je lichaam en gedachten die voorbij komen, emoties die opkomen en weer verdwijnen. Zij zijn als wolken die voorbij drijven en JIJ bent als de blauwe lucht die altijd IS.
Vanuit dat perspectief komt en gaat eigenlijk alles behalve dat Ene, dat wat jij IK noemt. En van daaruit kunnen we beter onderzoeken wat sterven eigenlijk is. Zo las ik het voorbeeld in een boek van Pema Chödrön dat je het kunt zien als een vaas, de ruimte in de vaas is IK en de ruimte eromheen is buiten ons. Het is de vaas, ik, die de 2 ruimten ogenschijnlijk scheidt. En als de vaas breekt zijn de 2 ruimten 1, waar we in het voorbeeld al kunnen zien dat dat altijd al zo is geweest.
Waarom is sterven als leven? De wolken die voorbij trekken, trekken niet alleen voorbij tijdens ons laatste sterfproces maar zijn al duizenden malen voorbij getrokken in allerlei verschijningsvormen. Toen we leerden lopen en geen baby meer waren, toen we leerden praten, toen we de wereld van magie achter ons lieten omdat we volwassen werden, toen we onze relatie verbraken, toen we van werk veranderde of verhuisden, toen een geliefde stierf, toen we ernstig ziek werden, er waren zoveel momenten in ons leven dat we een proces doorgingen van transformatie. En zo vaak hebben we het als vanzelfsprekend gezien, als normaal, als logisch en zijn we eraan voorbij gegaan toen de chaos en de pijn voorbij ging of afzakte. En nog dichterbij is iedere avond een einde van onze dag, en iedere morgen een begin van een nieuwe dag.
De oefening is om te ervaren hoe wij de blauwe hemel zijn waaraan al die wolken voorbij trekken. Het ervaren van ons ZIJN van die heldere hemel is in het begin best lastig. De wolken komen steeds terug en kunnen een flink grauw wolkendek zijn en dat kan dan weer frustrerend zijn en nog meer wolken genereren. En toch, achter die wolken is de blauwe hemel, altijd! En dat leren vertrouwen is zeer behulpzaam om steeds meer de helderheid te ervaren van wie we werkelijk zijn, en vanuit dat vertrouwen kunnen we de wolken voorbij laten drijven, wetende dat dat altijd gebeurt, vroeg of laat.
Wij zijn de Heldere Hemel waaraan dagelijks vele wolken voorbij trekken, en de laatste wolk van onze ik, dat die wij ik zijn gaan noemen, Marieke, moeder, geliefde, verpleegkundige, zullen ook voorbij drijven.
Er is een prachtig boek van Pema Chödrön als je meer wilt lezen hierover dat heet Elk einde een nieuw begin.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties