Ik ga sterven of ik sterf?
Er zijn zoveel manieren die mij weg houden van de komende eindigheid van mijn leven. Hoe ik praat, hoe ik plan, hoe ik vooruitschuif wat eigenlijk geleefd wil worden, het lijken kleine dingen en toch als je het onder een vergrootglas legt is het een way of life. Langzaam aan verdwijnt in de loop van de tijd het oordeel hierop. We kunnen ook niet steeds leven, wetende dat het aardse leven eindig is, het brengt ook een intensiteit mee die niet altijd zo gemakkelijk te verdragen is.
Steeds vaker moet ik er ook om grinniken en heb ik compassie voor de beweging die in mij die zo graag wil weten hoe het zit, het grootste mysterie is het leven zelf. En terwijl ik hard werk aan de ontrafeling zie ik tegelijkertijd hoe ik vergeet te leven in dit aardse bestaan, want dat is waar ik juist nu ben.
Het is een maand geleden dat ik besloot in dit uitdagende project te stappen. Na jaren naast mensen te leven die stervende zijn besloot ik dat het tijd was mijn eigen sterfelijkheid onder de loep te nemen.
'Ik ga dood' nam ik dan mee in mijn contemplatie. En er kwamen zoveel tegenstemmen, zoals 'nu nog niet', en 'de ziel zal voortleven' en vele andere gedachten in die strekking. Er bleek een immense gelaagdheid te zijn in de zin 'Ik ga dood', dit kunnen we blijkbaar niet in een keer binnen laten, of anders gezegd, ik kan dat niet in een keer binnen laten.
Wat ik ook weer tegen kwam, was dat de zin 'Ik ga sterven' eigenlijk al impliceert dat het nu nog niet gaande is en dat dat op een dag wel zo zal zijn. Terwijl om ons heen alles laat zien dat sterven een beweging is die de hele dag plaats vind. In meditatie omtrent dit thema leer je bijvoorbeeld eerst je ademhaling te onderzoeken als het leven bij een inademing, en sterven bij een uitademing en de stilte daartussen is de dood.
Er ging een wereld van rust open voor mij, een wereld van schoonheid, van thuiskomen, zonder te begrijpen wat er gebeurde. Ik zag de seizoenen voorbij komen, de insecten en dieren wereld, die eten en gegeten worden, planten die afsterven en opbloeien, leven en dood is overal om ons heen en heeft ons iets te vertellen. Zo ziet onze tuin er nog dor uit, maar is de belofte van nieuw leven al zo zichtbaar.
Een ander belangrijk thema wat ook naar voren kwam afgelopen weken is het vieren van het leven. Ik vergeet dat zo gemakkelijk, dan ben ik zo hard aan het werk, zo bezig met doen dat ik vergeet om mij heen te kijken en te genieten. Dit is wat ik meer bewust ben gaan doen afgelopen tijd door geregeld op te kijken en even in het moment te zakken, (de foto is zo'n momentje). En daarnaast ging ik weer meer met mijn aandacht in gesprek met mijn kinderen, dit keer om te luisteren, niet zozeer om ze op te voeden. En zo ook met mensen om mij heen. En de laatste oefening die ik koppelde hieraan was die van dankbaarheid. Iedere avond ging ik mijn dag bij langs opzoek naar dingen waarvoor ik dankbaar was. Ik begon met 1 ding en voerde dat op tot zo veel mogelijk dingen, of in ieder geval minstens 10 dingen.
Ik sterf, iedere dag een beetje, en zo lang ik leef is er de mogelijkheid van het vieren van dit rijke bestaan in al zijn kleuren en geuren, we kunnen leren, voelen, ontwikkelen en liefhebben. Het leven laat zich zien in alle verhalen die op mijn pad komen en al die prachtige mensen die ik ontmoet en spreek. Onlangs kreeg ik onverwachts een telefoontje van iemand die mij dierbaar is die niet lang meer te leven heeft zo vertelde ze me, of ik kans zag haar te bezoeken. En dat doe ik natuurlijk, en ik besef me met haar in gedachten dat 'een jaar leven alsof...' echt een beetje gek is als je je beseft dat het ieder moment helder kan worden dat het einde nabij is, en soms heb je dan niet eens meer een jaar.
Praktische zaken:
- Onderzoek: wat het betekent om je voor te bereiden op de dood.
- Maak technieken eigen om je open te stellen voor het onbekende en angst onder ogen te zien
- Bespreek ervaringen en ideeën als twee afzonderlijke thema’s, Bespreek eerst de angst voor het sterven, dan de angst voor de dood en dan de angst voor de angst.
- Oefenen: doe tweemaal per dag de verzachtingsoefening
- Kijk iedere avond terug op je dag en kijk waar je dankbaar voor bent, begin met 1 ding en noem er iedere dag 1 meer, en laat de dankbaarheid werkelijk toe in je hart
Reactie plaatsen
Reacties
Hi Marieke, heel inspirerend jouw ervaringen. Als vrijwilliger in de Hospice probeer ik soms ook te voelen hoe het is als je weet dat je binnen x tijd zal sterven. Ik heb er soms ook met bewoners over en iedereen beleefd het op en eigen unieke manier z