Ron woont al 10 jaar binnen een psychiatrische instelling. Dat was nooit de bedoeling geweest, maar zo is het wel gegaan.
Toen de wereld ineens bedreigend werd, en zijn gedachten niet meer samenhangend waren, lukte het hem niet meer om voor zichzelf te zorgen.
Mensen maakten zich zorgen en kwamen kijken hoe het ging. Ze kwamen met velen en kwamen bedreigend over, hij wilde ze weg hebben kosten wat kosten en toen ze niet weg gingen...... Ze belden de politie. Hij weet niet meer wat er gebeurde, het leek een droom en een zwart gat tegelijkertijd.
En nu zijn we tien jaar later, ik leer Ron kennen als een man die zo graag de wereld weer in wil, en het lukt hem gewoon niet. De wereld is soms zo ongrijpbaar, zo beangstigend. Hij doet zijn best er wat van te maken, hij schrijft veel, en hij praat, hij verteld en verteld. En dan ziet hij de twijfel, ook bij mij. Het frustreert hem, waarom begrijpen ze me niet, zeg ik het dan niet goed?
En ik? Ik wil hem zo graag begrijpen, maar de woorden en de verhalen die hij heeft, zijn voor mij onbegrijpelijk. Ik zie de wanhopige blik in zijn ogen.
Ik leid hem af en begin over iets anders. Er ligt een kaartspel voor hem. Wat speel je vraag ik. Jan grinnikt dan, een onbegrijpelijk spel, kijk jij maar even. Het is een kroegspel vol vreemde opdrachten die in deze setting erg ongepast zijn. Ik zoek naar die ene opdracht die wel kan, en eigenlijk maakt het al niet meer uit, we praten nu gewoon over ditjes en datjes. De verwarde flarden blijven komen, en ik weet ze handig om te buigen of te negeren. Hij lacht en bedankt me voor het fijne gesprek.
Ik besef me hoe raar het moet zijn, als je al 10 jaar binnen de muren van een instelling woont, waar anderen alles over je bepalen, je persoonlijke zorg, je financiën, je inkopen...overal wordt in meegekeken, overal wordt over bepaald en is een mening over.
Ik zie de mens, hij die liefde verlangt, hij die dichtbijheid wenst, hij met huidhonger en een groot hart, hij is al zo lang niet aangeraakt, hij die gewoon wil zijn, met een huis en een gezin, en een hond laat hij me weten, en een boot. Het maakt hem zo verdrietig dat het niet lukt, omdat de mist in zijn hoofd komt, de stemmen, de onsamenhangende verhalen en de pillen en de dokters.
Hij krijgt er pillen voor, maar die helpen niks. Zij snappen toch niet wat er gaande is. Hij krijgt allerlei klachten van de pillen zo verteld hij, en daar krijgt hij dan nog meer pillen voor. En hij wil niet meer. Hij voelt zich gek van al die pillen. Hij is niet gek, maar ze snappen hem niet, en altijd maar pillen, waardoor hij watten in zijn hoofd krijgt, en gaat kwijlen als een baby, al zijn energie is weg.... razend maakt het hem. En als hij weer nee tegen de pillen zegt, krijgt hij een spuit onder dwang. Hij kan geen kant op.... Hij ziet de blikken in de ogen van de mensen, blikken van medelijden, van angst, van onbegrip en ongeduld. Het maakt hem boos, en verdrietig. Hij wil zo graag gewoon zijn, en lief hebben.
Ik loop over het terrein van de instelling naar huis na mijn dienst en denk nog een poosje aan Ron. Ron bestaat niet, Ron is eigenlijk Ja, en Henk en Rudolf en Renate en Jacob en Elly en al die anderen....
Ik luister naar een prachtig nummer van Wende:
"Zoek mijn hand als alles blauw en ongrijpbaar lijkt
Geef je tranen als het gif van de angst door je lichaam snijdt
Blijf
Blijf bij mij als de winter langs je ruggengraat
Blijf bij mij als het vriezen door je botten kraakt
Praat
Blijf
Blijf
Gingen je dromen anders dan je hoopte?
Anders dan verwacht? Zit je opgesloten?
Open
......"
Er komt een groep ouderen langs lopen, ze kijken me wat vreemd aan, zie ik medelijden, angst? Denken ze misschien dat ik een cliënt ben? Ik grinnik even ongemakkelijk.
De muziek die bij dit nummer zit raakt me diep terwijl ik het terrein verlaat. Op weg naar huis, naar mijn grote liefde en mijn prachtige kinderen. Met Ron in mijn hart, en al die anderen. Ik ken de antwoorden ook niet, ik ben er voor ze, zo nu en dan.
"Laten we door muren gaan, telkens weer
Tegen beter weten in misschien
Laten we door vuren gaan, telkens weer
Tegen beter weten in misschien.
Tegen weten in misschien
Ik ben hier
Ik ben hier"
Luister vooral naar dit prachtige nummer van Wende, met Ron in gedachten, en al die anderen, omdat muziek onze verhalen een diepere betekenis geven
https://www.youtube.com/watch?v=2BraUyuPFoE
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties