Nog een paar dagen,
Een jaar geleden startten we een project. Met vier mensen waren we benieuwd wat er zou gebeuren als je in het idee stapt dat je nog maar een jaar te leven hebt. Een eindeloze hoeveelheid aan informatie en wijsheid heeft het gebracht in een gelaagdheid die zich niet geheel laat zien of vertellen in 1 jaar.
Onze laatste bijeenkomst komt er aan en ineens besef ik me de eindigheid van het project en dus een 'sterf' moment. Zelfs als je een jaar lang in het idee gaat staan dat alles eindig is, en dus ook ik, wil het er nog niet echt in. Overlevingsmechanismen zijn ijzersterk, er is een deel van mij die kan er niet aan dat ik sterfelijk ben, en er is een deel van mij die is niet sterfelijk, alleen heeft die geen menselijk besef, en dat deel van mij met het menselijke besef kaapt graag de onsterfelijkheid.
Maar niets is minder waar, dit project eindigt en deze groep zal ontbonden worden. In die wetenschap kijk ik terug, we kenden hoogtepunten en we kenden gedoe, en nu we ontbonden gaan worden besef ik me dat zij allen een kadootje in mijn leven zijn. Allen brachten mij een stukje dichter bij mezelf ook al moest ik soms een stuk van mezelf verwijderd raken om dat te beseffen.
Er ligt een immens veld, zo vol met van alles. Met tranen van afscheid en eindigheid, maar vooral met tranen van dankbaarheid. Voor al dat leven, voor de Liefde die gewoon is, en voor al die mogelijkheden die als een caleidoscopisch geheel om ons heen bewegen.
Wat bracht het afgelopen jaar mij?
Vooral het besef dat ik niets in de hand heb, het leven is, en ik haak in, of niet.
Er is een veelheid in het leven en ik 'bepaal' waar ik mijn aandacht aan geef
Ik verloor op een bepaalde manier mijn fantasie of droomwereld waarin ik verdwijn als het leven hier te intens wordt. Ik kreeg er de realiteit van deze wereld er voor terug (eindelijk geïncarneerd, zei een vriendin :)) en waar ik vroeger overweldigd raakte zie ik nu ook nog wel die overweldiging, maar ik kan deze in veel gevallen wel houden nu
Mensen zijn soms draken van wezens, maar ieder mens die mijn leven in wandelt is een kadootje op zich en brengt mij altijd een stukje dichter bij mijzelf
In dit leven ben ik hier gekomen om een helpende hand te bieden aan medemensen, en tegelijkertijd is mijn hulp juist niet te veel te weten en niet te veel te doen, en daar heb ik lang op gestudeerd
Een jaar bewust leven met de dood dichtbij bracht de dood ook weer net zo ver weg als anders. Het is intens om de dood zo dichtbij te hebben en in het veld te leven waar alles is. Dat ons systeem ons beschermt tegen de overweldiging daarvan is een zegen en maakt leven mogelijk.
Sterven is een transmutatie proces die eigenlijk je hele leven gaande is, en niet pas aan het einde van het aardse bestaan.
Afgelopen jaar bracht mij zowel het inzicht van het leven voorbij het sterven, zeker toen ik mij onderdompelde in de verschillende overgangsfasen van de Bardo volgende het Tibetaans Boeddhisme, alsook het aardse leven in deze wereld en mijn vlucht daaruit. Leren sterven bracht mij het leven zelf. Ik had dat al vele malen gelezen bij anderen, en heb het nu zelf ook zo ervaren. En nu?
We gaan het zien, dit project was rijk en verdient een plek in de wereld voor allen.
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties