Waarom in vredesnaam zou je doen alsof je zult sterven volgend jaar. Ik heb het vaak gehoord en nog vaker gedacht. De wedervraag die steeds omhoog kwam was waarom zou je doen alsof je niet sterft volgend jaar, of op welk ander moment dan ook.
In het komende jaar zal ik aan de hand van het boek van Stephen Levine een jaarprogramma volgen. Het gaat komend jaar dan ook met name over dingen als, wat gebeurt er met mij als ik me bewust wordt van mijn sterfelijkheid. Wat wil ik dan regelen, wie moet ik dan nog zien of spreken, bucket list of niet, en al die dingen die ik nu nog niet weet. Ik neem je komend jaar mee op pad en zal schrijven over wat ik zoal allemaal tegen kom op dit pad. Ook zal ik wat praktische zaken noemen elke keer zodat als je wilt je je kunt laten inspireren om ook op pad te gaan.
De keuze
Na inmiddels een flink aantal jaren in de zorg gewerkt te hebben in verschillende sectoren besef ik me dat het altijd over het verhaal van de ander ging. Ik kon meevoelen, invoelen maar aan het einde van de dag ging het ‘gelukkig’ nooit over mij. Sterker nog, ik besefte me dat mijn leven over het verhaal van de ander draaide en om wat diegene nodig had om gelukkig te worden.
En nu, vele jaren later, zie ik dat het door het over de ander te laten gaan, het niet over mij hoefde te gaan, dat was wel zo comfortabel geworden en ik had dat niet eens zo bewust in de gaten gehad. Ik zorg graag, daarmee staat de pijn en het ongemak van die ander centraal en kan ik er gewoon zijn, inlevend en liefdevol of gewoon vriendelijk aanwezig.
Wat dat met mij deed was geen thema, dat was te ongemakkelijk. Wie ik ben, wat ik wil, wat voor mij belangrijk is, was eigenlijk nooit zo zeer een thema geweest doordat ik zoveel in beslag werd genomen door al die anderen. En dat is juist aan het einde van het leven een heel groot thema weet ik uit mijn werk met stervenden. Mensen kijken altijd terug naar hoe dat leven was en wat ze daaruit kunnen oogsten en wat ze verloren zijn. Het zijn ontroerende processen om naast te mogen staan.
En ik? Inmiddels heb ik in de afgelopen jaren zoveel geleerd over wie ik ben, en waarvoor ik op aarde ben. Maar ermee naar buiten komen voelt kwetsbaar, naakt en spannend, ook een mooi soort spannend, levendig zelfs. Toen iemand mij vroeg een jaar te gaan leven alsof het ons laatste jaar is voelde ik die nog niet echt, het was te spannend om het over mij te laten gaan. Echter nu mijn werk met stervenden even stil staat en er een aantal grote thema’s wegvallen ontstaat er ruimte, en zie ik dat voor mij een jaar leven alsof het mijn laatste is gaat over Mij. Over vol leven, over terug kijken in mijn leven wie ik was, wil ik ben geworden, en wie ik wil zijn dit jaar. En een jaar nemen hiervoor is natuurlijk een soort luxe, wie zegt dat ik nog een jaar heb?
Praktische zaken
- Boek aanschaffen: Een jaar leven.... alsof het je laatste is van Stephen Levine
- Begin een dagboek en bepaal begin en eind datum
- Samen of alleen op pad gaan? Ik heb hiervoor een Sangha gevormd (een groep van gelijkgestemden)
- Planning maken vanuit het boek per maand (zie laatste hoofdstuk)
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een mooi initiatief Marieke; ik ga de ervaringen van "jouw jaar" zeker volgen!
Ik vind dit zo ontzettend mooi wat je gaat doen. En ook confronterend. En ik word er ook nieuwsgierig van. Kortom; ik ga je graag volgen.