Ga je mee wandelen, vraag ik hem. Nee, nee....zegt hij, Ik ben een eend... nee nee
Ik kijk verbaasd om, een eend? Vraag ik hem
Jaja, die zag je niet aankomen hé, grinnikt hij
Maar ik ben serieus ik ben een eend, zeg maar niks verder
Afspraken zijn afspraken, je kent het wel, woon je in de buurt?
Ga je nu weer weg? Ik ben een eend hé?
Je gaat niet mee wandelen of wel? vraag ik ter verduidelijking
Nee
Oke, kan ik iets anders voor je betekenen? vraag ik nog
en hij lijkt in dubio, de woorden die komen zijn voor mij onsamenhangend en onbegrijpelijk.
Hij lijkt random allerlei woorden aan elkaar te plakken, en misschien is het voor hem wel helder,
Ik begrijp er niets van
Hij is duidelijk verdrietig, het voelt zwaar ineens, zijn toekomst is onzeker, tussen uitzichtloos en geen idee
vooral omdat zijn herinneringen hem steeds verlaten
Ik haal een stofzuiger en wat schoonmaakspullen
Mag ik je kamer een beetje opruimen? Ik wijs naar de stofzuiger
Dat kan ik zelf ook wel, laat hij weten
En samen gaan we aan de slag
Al werkend klaart de lucht wat, de energie wordt lichter en hij grinnikt weer wat
Verhalen uit zijn verleden komen weer terug en dan ineens is er weer een grote lach
Ben je nog een eend? vraag ik hem
Hoezo, wil je wandelen? Vraagt hij grinnikend
Het ommetje duurt 5 minuten en is precies genoeg voor hem,
Ook buiten plakt hij allerlei woorden aan elkaar,
en ik knik en grinnik af en toe,
en kan eigenlijk alleen maar reageren op zijn ondertoon
Emoties vliegen wat op en neer,
en dat is waarop ik anticipeer
En zo lijkt het goed te gaan,
ik probeer zo weinig mogelijk woorden te gebruiken en vertel vooral wat ik om ons heen zie gebeuren,
hij voelt zich serieus genomen en dat was de bedoeling,
ondanks dat de woorden alleen maar verwarren
twee kanten op
~Marieke
Reactie plaatsen
Reacties